ABRvS 4 oktober 2011, LJN: BT7120      

Een vreemdeling heeft tijdens zijn ophouding te kennen gegeven asiel te willen vragen en heeft na inbewaringstelling een asielaanvraag ingediend.

Een door een vreemdeling in persoon ten overstaan van de autoriteiten kenbaar gemaakte wens om hem internationale bescherming te verlenen moet als een asielverzoek in de zin van de Opvangrichtlijn en de Procedurerichtlijn worden aangemerkt. De vreemdeling is op dat moment een asielzoeker in de zin van artikel 2 onder c van deze richtlijnen. 

Gelet op punt 9 considerans Terugkeerrichtlijn en artikel 7 lid 1 Procedurerichtlijn betekent een richtlijnconforme uitleg van artikel 8 sub f Vw dat de vreemdeling op het moment van de asielwens geacht moet worden daarmee rechtmatig verblijf te hebben verkregen. De termijn voor het onderzoek naar de nog in te dienen formele aanvraag is daarmee nog niet aangevangen.

De vreemdeling is ten onrechte krachtens artikel 59 lid 1 sub a Vw en niet krachtens sub b in bewaring gesteld. De bewaring berust, indien en zolang geen categoriewijziging heeft plaatsgevonden, op de in het daartoe gegeven bevel aangegeven grond en maakt het uitblijven van de categoriewijziging de voortzetting daarvan onrechtmatig, indien de met de voortzetting gediende belangen niet in redelijke verhouding staan tot de ernst van het gebrek en de daardoor geschonden belangen. Van een dergelijke onevenredigheid is in dit geval sprake, omdat uit het besluit tot opheffing van de maatregel blijkt dat deze louter is opgeheven omdat de vreemdeling op die dag een asiel te verlenen heeft ingediend.      

Dat vormt volgens de Afdeling een aanknopingspunt om te veronderstellen dat de minister de vreemdeling niet in bewaring zou hebben gesteld indien hij had onderkend dat ook op dat moment al sprake was van een zodanige aanvraag.