CBb 28 april 2015, ECLI:NL:CBB:2015:160

Feiten

Appellante heeft bezwaar gemaakt tegen een regeling van de minister van Economische Zaken waarin deze een nieuwe bepaling (art.17a) aan de Postregeling 2009 heeft toegevoegd (Wijzigingsregeling). Deze nieuwe bepaling voorziet in een verhoging van het percentage waarmee de tarieven voor de universele postdienst in 2013 gemiddeld mogen stijgen.

Bij zijn besluit van 9 september 2013 heeft de minister overwogen en beslist dat de Wijzigingsregeling een algemeen verbindend voorschrift is waartegen ingevolge de Algemene wet bestuursrecht (Awb) geen bezwaar kan worden gemaakt. Het bezwaar van appellante is daarom niet-ontvankelijk. De rechtbank heeft het beroep van appellante ongegrond verklaard. De rechtbank heeft overwogen dat de wijzigingsregeling voldoet aan de omschrijving van een algemeen verbindend voorschrift.

CBb

Tussen partijen is enkel in geschil of de Wijzigingsregeling een algemeen verbindend voorschrift is. De appellante betoogt dat het oordeel van de rechtbank dat de Wijzigingsregeling een AVV is, gelet op de feiten in dit concrete geval, onjuist is. Uit de toelichting op de Wijzigingsregeling blijkt dat deze een eenmalig karakter heeft. Het gaat om een eenmalige wijziging per 1 juli 2013, met een percentage van 13, voor één rechtspersoon, te weten PostNL als ‘de’ verlener van de universele postdienst. Bij deze wijziging is niet voorzien dat de universele postdienst in 2013 nog door een ander zou worden uitgevoerd. Dit was, gelet op de daarvoor geldende termijnen, ook niet mogelijk. De Wijzigingsregeling leent zich, gelet hierop, in dit geval niet voor herhaalde toepassing, richt zich niet tot een open kring van personen en behelst slechts één tariefwijziging. Deze regeling is daarom geen AVV, maar een concretiserend besluit van algemene strekking.

Volgens vaste jurisprudentie van het College is een AVV een naar buiten werkende, voor de daarbij betrokkenen bindende regel, uitgegaan van het openbaar gezag dat de bevoegdheid daartoe aan de wet ontleent. Een algemeen verbindend voorschrift onderscheidt zich van andere besluiten doordat het algemene abstracte regels bevat, die zich zonder nadere normering voor herhaalde concrete toepassing lenen. De rechtbank heeft een juist criterium gehanteerd bij de beantwoording van de vraag of de Wijzigingsregeling een algemeen verbindend voorschrift is.

Het College stelt vast dat met de Wijzigingsregeling op grond van artikel 25 lid 2 Postwet 2009 een afwijkend percentage van 13 is vastgesteld waarmee de tarieven voor de universele postdienst in het jaar 2013 mogen stijgen. Dit percentage geldt voor elke tariefstijging in 2013 en voor elke verlener die in dat jaar de universele postdienst uitvoert en leent zich dus zonder nadere normering voor herhaalde concrete toepassing. De Wijzigingsregeling voldoet ook overigens aan de kenmerken van een AVV. De norm heeft betrekking op een wellicht bepaalbare, maar potentieel onbeperkte groep rechtssubjecten. Immers bestond de mogelijkheid dat een andere dienstverlener dan PostNL in 2013 de universele postdienst zou uitvoeren.

Het betoog van appellante dat de Wijzigingsregeling niet voor herhaalde toepassing vatbaar is en niet geldt voor een potentieel onbeperkte groep rechtssubjecten, omdat uit de feiten blijkt dat deze toepassing maar één keer ten behoeve van één rechtssubject zou plaatsvinden, faalt. Het bestaan van een mogelijkheid tot herhaalde concrete toepassing ten aanzien van een potentieel onbeperkte groep rechtssubjecten is in dit opzicht bepalend.
De rechtbank heeft het beroep terecht ongegrond verklaard.

Kern: de ministeriële regeling waarbij een nieuwe bepaling aan de Postregeling 2009 is toegevoegd waarin een afwijkend percentage wordt vastgesteld waarmee de tarieven voor de universele postdienst in 2013 gemiddeld mogen stijgen is een algemeen verbindend voorschrift.