De Belangenvereniging Funderingsproblematiek en bewoners/de gemeente Dordrecht

HR 30-11-2012, NJ 2012/689 
 

Casus

De bewoners zijn eigenaren van huizen, gefundeerd op houten palen. Indien houten funderingspalen zich geheel of gedeeltelijk boven het niveau van het grondwaterpeil bevinden, kan schimmelvorming optreden waardoor de palen worden aangetast. Zij kunnen droog komen te staan als gevolg van een lekkende riolering doordat grondwater het riool binnendringt al dan niet in combinatie met andere factoren, zoals fluctuaties in het open waterpeil en gebrek aan neerslag. Er is schade ontstaan aan de fundering van de huizen. De bewoners wijten dat aan lekkende rioleringen en verkeerd beheer van het open water binnen de bebouwde kom waardoor houten funderingspalen te lang droog zijn komen te staan. De bewoners houden de gemeente aansprakelijk voor de schade aan de fundering van hun huizen als gevolg van lage grondwaterstanden, primair ex artikel 6:174 BW en subsidiair ex artikel 6:162 BW. Rechtbank en hof hebben de vorderingen afgewezen.

Hoge Raad

Voor aansprakelijkheid op de voet van artikel 6:174 lid 1 BW is in beginsel vereist dat de eiser stelt en, bij voldoende gemotiveerde tegenspraak, bewijst dat

de opstal niet voldoet aan de eisen die men daaraan in de gegeven omstandigheden mag stellen (‘dat zij gebrekkig is’),

zij daardoor gevaar voor personen of zaken oplevert en

dit gevaar zich heeft verwezenlijkt.

De gedaagde – de bezitter van de opstal – kan in beginsel ermee volstaan de toepasselijkheid van deze drie cumulatieve voorwaarden voor aansprakelijkheid te betwisten. Hij kan daarnaast – of uitsluitend – het bevrijdende verweer voeren dat, zelfs al zou aan deze voorwaarden voor aansprakelijkheid zijn voldaan, toch geen aansprakelijkheid is ontstaan omdat in de omstandigheden van het concrete geval, aansprakelijkheid op de voet van afdeling 6.3.1 zou hebben ontbroken indien hij dit gevaar op het tijdstip van het ontstaan ervan zou hebben gekend (de zgn. ‘tenzij-clausule’). Stelplicht en bewijslast van de voorwaarden voor toepasselijkheid van deze uitzondering rusten op de bezitter van de opstal.

Indien de rechter die over de feiten oordeelt daartoe aanleiding vindt, staat het hem vrij uitsluitend te beoordelen of het beroep van de bezitter van de opstal op de tenzij-clausule slaagt en, indien dit het geval is, op die grond de vordering af te wijzen, voor zover deze is gebaseerd op artikel 6:174 lid 1 BW. Daarbij dient de rechter dan veronderstellenderwijs ervan uit te gaan dat aan de voormelde drie cumulatieve voorwaarden voor aansprakelijkheid ingevolge deze bepaling is voldaan, en bovendien dat de bezitter van de opstal het gevaar in kwestie kende op het tijdstip van het ontstaan ervan.

Het bestreden arrest dient aldus te worden verstaan dat, ook als de riolering al vanaf 1986 lek was, en zij daardoor – in verband met de drainerende werking daarvan – gevaar ging opleveren voor de houten fundering van de huizen van de bewoners, daaruit nog niet volgt dat zij niet voldeed aan de eisen die men in de gegeven omstandigheden daaraan mocht stellen met het oog op voorkoming van het gevaar voor de veiligheid van die funderingen. Dit oordeel geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting (zie HR 17 december 2010, ECLI:NL:HR:2010:BN6236; NJ 2012, 155 (Hoogheemraadschap Amstel, Gooi en Vecht/Gemeente De Ronde Venen of: Veendijk te Wilnis)). In aanmerking genomen dat de bewoners hadden gesteld dat het gebrek en het daaraan verbonden gevaar in 1986 of later is ontstaan, mocht het hof dus in het midden laten op welk tijdstip dit precies het geval was.

Het hof heeft overwogen dat de gemeente al vanaf de jaren ’70 rioleringsplannen opstelt en rioolherstel en -vervanging uitvoert, ook in het aandachtsgebied. De situatie in de jaren ’90 was niet zo evident dat de gemeente eerder tot onderzoek had moeten besluiten. Nadat zij sinds september 2000, naar aanleiding van een in haar opdracht ingesteld onderzoek, op de hoogte was geraakt van de omvang van de concrete funderingsproblematiek, is niet onjuist en in elk geval toelaatbaar dat zij de problematiek eerst bloksgewijs verder in kaart heeft gebracht en dat zij enige tijd nodig had om beleid te ontwikkelen. De door de gemeente in de periode na 2001 gekozen aanpak, waarin op basis van dit onderzoek prioriteiten werden gesteld, kan de toets der kritiek ruimschoots doorstaan, mede gelet op de beschikbare financiële middelen, de door haar af te wegen tegenstrijdige belangen en de door haar gestelde – en begrijpelijke – prioriteiten, aldus nog steeds het hof. Deze overwegingen en de daaraan door het hof verbonden slotsom dat niet kan worden gezegd dat de riolering gebrekkig was in de zin van artikel 6:174 lid 1 BW en dat de gemeente ook niet onrechtmatig heeft gehandeld tegenover de bewoners, geven geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en zijn ook niet onvoldoende gemotiveerd.

De Hoge Raad verwerpt het beroep.