De kantharos van Stevensweert

HR 19 juni 1959, NJ 1960, 59.

Casus

Bij de rivier de Maas ter hoogte van Stevensweert wordt een zilveren drinkbeker gevonden tijdens baggerwerkzaamheden. De beker komt in handen van edelsmid Brom: deze ziet niet veel bijzonders in de beker maar wil hem kopen voor een waarde die iets hoger ligt dan de waarde van het gewicht in zilver. Kort daarna blijkt dat de beker een kantharos betreft. Brom begint een studie van zilversmeed- en gietkunst in de oudheid en publiceert op basis daarvan over zijn kantharos als beker van uitzonderlijke kwaliteit en waarde. De persoon die de beker aan Brom heeft verkocht (de verkoper) komt dit te weten via een krant en vordert vernietiging van de koopovereenkomst wegens dwaling.

Hier was duidelijk sprake van wederzijdse dwaling, want zowel Brom als de verkoper waren aanvankelijk van de onjuiste veronderstelling uitgegaan dat de beker niet veel waard was, art. 6:228 lid 1 sub c BW. Op basis van het tweede lid van dit artikel kan een beroep op dwaling echter mislukken als volgens de in het verkeer geldende opvattingen de dwaling voor rekening van de dwalende behoort te blijven.

Rechtsvraag

Kon de verkoper zich met succes op dwaling beroepen?

Hoge Raad

Naar het oordeel van de Hoge Raad moest de vordering van de verkoper worden afgewezen. Dit, omdat naar redelijke in het verkeer gangbare opvatting degene die een met hem toebehorende zaak tegen een overeengekomen contraprestatie van de hand doet, daarmede de kans prijsgeeft dat de zaak achteraf zal blijken hoedanigheden te bezitten waarvan hij ten terzijde van de verkoop geen vermoeden kon hebben, aldus de Hoge Raad.