HR 30 januari 1953, NJ 1953, 578 (Doyer/kalff)

Feiten

In deze zaak ging het om een schuldenaar die failliet was gegaan en de bank wilde haar surplus aan bedongen zekerheden aanwenden voor twee van haar zakelijke relaties, die ook zelf schuldeisers waren van deze (failliete) schuldenaar. De vorderingen van deze relaties worden gecedeerd aan de bank tegen betaling van het volledige bedrag. Zo ontstond de situatie dat de twee schuldeisers toch volledig betaald kregen door de bank, ondanks dat zij geen zekerheden hadden bedongen.

Hoge Raad

De Hoge Raad stelt dat art. 54 Fw ook van toepassing is op een partij die vorderingen van derden onder bestaande zekerheden probeert te brengen. De Hoge Raad overweegt dat de partij die niet te goeder trouw een vordering overneemt, ook niet een los van die vordering bedongen zekerheidsrecht kan gebruiken.

Voor de rechtsgeldigheid van een hypotheekrecht is het voldoende dat het op het moment van executie aan de hand van de (financierings)overeenkomst en eventueel de ‘goede trouw’ kan worden vastgesteld tot zekerheid van welke vorderingen het zekerheidsrecht is verstrekt.

Volgens de Hoge Raad handelt degene die de vordering of schuld heeft overgenomen niet te goeder trouw als hij bij de overneming wist dat de latere gefailleerde in zo een toestand verkeerde dat zijn faillietverklaring kon worden verwacht.

Kern

De Hoge Raad geeft in deze zaak belangrijke overwegingen betreffende de interpretatie van het begrip niet te goeder trouw in het kader van art. 54 Fw. De Hoge Raad vult dit begrip in  door te stellen dat er geen goeder trouw is als de partij wetenschap had dat het faillissement te verwachten was.