Feiten

De eiseres heeft in de periode februari-mei 2003 van de verweerster een kamer gehuurd.

Omdat de verweerster haar heeft gedwongen de kamer te ontruimen, heeft de eiseres bij de kantonrechter te Tilburg een vordering tot schadevergoeding van € 350,-- tegen haar ingesteld.

De kantonrechter heeft de vordering van de eiseres afgewezen omdat zij en haar gemachtigde niet waren verschenen op de bevolen comparitie en het verweer van verweerster ter comparitie onweersproken is gebleven. In hoger beroep stelt de eiseres dat zij (niettegenstaande de uitsluiting van hoger beroep in art. 332 lid 1 Rv) ontvankelijk was omdat de kantonrechter het fundamentele beginsel van hoor en wederhoor had geschonden door de comparitie toch te laten plaatsvinden ondanks dat zij telefonisch had bericht dat zij niet ter comparitie kon verschijnen wegens verblijf in het buitenland en haar gemachtigde de griffie schriftelijk had gecontacteerd.

Het hof heeft de eiseres in haar beroep niet-ontvankelijk verklaard en overwogen dat tegen het vonnis van de kantonrechter ingevolge art. 332 lid 1 Rv. geen hoger beroep maar wel cassatie openstond (art. 80 RO). Het beroep van de eiseres op de leer van de doorbreking van het appelverbod kan niet baten, omdat deze leer geen toepassing vindt in deze zaak nu de vordering minder is dan € 1.750,-- en cassatieberoep in beginsel openstaat. Volgens de eiseres is dit oordeel van het hof onjuist omdat bij schending van rechtsbeginselen de hoogte van de vordering waarover de kantonrechter heeft beslist geen rol speelt en het hof haar dus onterecht niet-ontvankelijk heeft verklaard.

Hoge Raad

De ratio van art. 332 lid 1 Rv. is dat geen hoger beroep behoort open te staan in zaken waarvan het geringe financiële belang niet opweegt tegen de tijd en kosten die gemoeid zijn met de behandeling van de zaak in hoger beroep. Doorbreking van de appelgrens van art. 332 lid 1 Rv is alleen aanvaardbaar als in het cassatieberoep op de voet van art. 80 lid 1 RO ruimte wordt geboden voor klachten over schending van fundamentele rechtsbeginselen. Die ruimte acht de Hoge Raad aanwezig. Art. 80 lid 1 RO noemt 4 cassatiegronden. Hoewel de wetgever die gronden als exclusief heeft bedoeld, kan deze exclusiviteit thans niet langer volledig worden aanvaard volgens de Hoge Raad. In het algemeen geldt dat de gronden van art. 80 lid 1 RO sinds hun opneming in de wet in 1838 niet meer fundamenteel zijn herzien en dat in de literatuur al geruime tijd wordt gepleit voor aanpassing van de bepaling.

De ontwikkelingen eisen dat in het kader van de cassatietoetsing op de voet van art. 80 lid 1 RO van niet voor hoger beroep vatbare uitspraken van de kantonrechter de Hoge Raad ook toezicht kan uitoefenen op de naleving van fundamentele rechtsbeginselen die gelden voor de behandeling van de zaak. Er is geen reden terug te komen van de rechtspraak dat bij schending van fundamentele rechtsbeginselen, zoals het beginsel van hoor en wederhoor, geen grond is voor doorbreking van de appelgrens van art. 332 lid 1 Rv. Het oordeel dat geen hoger beroep maar cassatieberoep voor de eiseres openstond is dus juist.

Kern

de Hoge Raad breidt de cassatiegronden van art. 80 lid 1 Wet RO uit in die zin dat ook als cassatiegrond is aanvaard schending van een zo fundamenteel rechtsbeginsel dat van een eerlijke en onpartijdige behandeling van de zaak niet kan worden gesproken.