In het Singulus arrest wordt uitleg gegeven over de afkoelingsperiode en art. 22 lid 3 Iw 1990. Van belang is om hierbij te onthouden dat dit arrest gewezen is voor de invoering van art. 63c Fw, maar na de invoering van de afkoelingsperiode. Hierdoor ontstond de situatie dat de Ontvanger kon profiteren van de afkoelingsperiode. Doordat de Ontvanger wel bodembeslag mocht leggen, maar andere schuldeisers hun rechten niet uit mochten oefenen en zo hun goederen niet van de bodem van de schuldenaar konden halen, waardoor dit ook onder het bodembeslag viel. In art. 63c fw. wordt bepaald dat de Ontvanger die een beslag heeft gelegd zoals bedoeld is in art. 22 lid 3 Iw. Niet tot uitwinning kan overgaan. Dit kan alleen als de rechter-commissaris dat beslist.

In overweging 3.4. legt de Hoge Raad uit wat de afkoelingsperiode is. Het is een periode waarbinnen de rechter-commissaris kan bepalen dat elke bevoegdheid van derden, boedelschuldeisers uitgezonderd, tot verhaal of opeising van de goederen in de macht van de schuldenaar (of in de macht van de curator in het geval van faillissement) alleen uitgeoefend kunnen worden met goedkeuring van de rechter-commissaris. Zo wordt voorkomen dat direct na het uispreken van het faillissement schuldeisers snel alle goederen uit de boedel halen uit angst dat er niks voor hen overblijft. De curator krijgt tijdens de afkoelingsperiode de tijd om het beleid te bepalen en bekijken welke goederen hij voor de boedel wil behouden. Het is niet bedoeld om de Ontvanger door het gebruik van bodembeslag een betere positie te geven dan zoals die geweest was zonder de afkoelingsperiode.