HR 2 december 2008, NJ 2009, 10 (Verschenen getuige? I)

Essentie:

Een medeverdachte die in verband met de gelijktijdige behandeling van zijn zaak ter terechtzitting aanwezig is, kan niet op grond van de enkele omstandigheid dat de verdediging verzoekt hem in de zaak van de verdachte als getuige te horen, worden aangemerkt als een 'verschenen getuige' in de zin van art. 287, tweede lid, Sv.

Feiten:

De verdachte werd in hoger beroep wegens drugs- en vuurwapendelicten en deelnemen aan een organisatie die tot oogmerk heeft het plegen van misdrijven veroordeeld tot drie jaren en tien maanden gevangenisstraf. Het tweede middel keert zich tegen de afwijzing van het verzoek tot het horen als getuige van een medeverdachte die in de niet gevoegde zaken gelijktijdig met de verdachte terecht staat. Uit de toelichting op het middel blijkt dat de verdediging zo een medeverdachte gelijkstelt met een ter zitting verschenen getuige. Voor het horen van de ter zitting verschenen getuige geldt niet het criterium dat de noodzaak daarvan moet zijn gebleken. Met toepassing van dit criterium wees het hof het verzoek af. Het middel slaagt niet.

Hoge Raad:

De Hoge Raad overweegt dat het middel berust op de opvatting dat een medeverdachte die in verband met de gelijktijdige behandeling van zijn zaak ter terechtzitting aanwezig is, op grond van de enkele omstandigheid dat de verdediging verzoekt hem in de zaak van de verdachte als getuige te horen, moet worden aangemerkt als een ‘verschenen getuige’ (r.o. 2.3). Dit, in de zin van art. 287, tweede lid Sv. Die opvatting is echter onjuist, waardoor het middel faalt.’ De Hoge Raad vermindert de straf met twee maanden wegens overschrijding van de redelijke termijn in de cassatiefase en verwerpt het beroep voor het overige.