Feiten

Het slachtoffer was een vriend van de verdachte en was bij hem thuis op bezoek toen hij zijn pistool toonde. De verdachte heeft het wapen afgepakt en weer teruggegeven aan hem. Het slachtoffer heeft toen de patroonhouder uit het wapen gehaald. Toen de verdachte aan het slachtoffer weer vroeg het pistool weg te doen en dit niet deed, pakte hij dit nogmaals af. Hij richtte het op het slachtoffer gericht en zei 'Hoe voelt dat nou?'. De verdachte heeft zonder zich te vergewissen of het wapen doorgeladen was een aantal keren de trekker overgehaald terwijl hij het wapen had gericht op de muren. Er ging toen geen schot af. De verdachte heeft toen het wapen gericht op het slachtoffer en de trekker overgehaald. Het wapen ging toen wel af en het slachtoffer werd dodelijk geraakt door de afgevuurde kogel.

Aan de verdachte is tenlastegelegd dat hij het slachtoffer van het leven heeft beroofd, door hem in het hoofd te schieten, na het afpakken van het vuurwapen. Zonder dat hij het wapen kende en zonder zich te vergewissen of het wapen doorgeladen was.

Het hof oordeelt dat niet kan worden bewezen dat de verdachte welbewust de aanmerkelijke kans op de dood van het slachtoffer heeft aanvaard. De verdachte wordt vrijgesproken van doodslag. Het hof stelt vast dat de verdachte met een wapen dat hij niet kende, zonder zich er deugdelijk van te vergewissen dat het wapen niet was doorgeladen, heeft gericht op het hoofd van het slachtoffer en toen de trekker heeft overgehaald. Anders dan de raadsman meent het hof dat wel sprake was van roekeloosheid. Er is sprake van een zeer ernstig gebrek aan zorgvuldigheid waardoor de verdachte een onaanvaardbaar risico heeft genomen. Het hof acht bewezen dat door schuld (roekeloosheid) van de verdachte, het slachtoffer is overleden.

Hoge Raad

De middelen richten zich o.a. tegen het oordeel van het Hof dat sprake is van schuld in de zin van roekeloosheid. De in de tenlastelegging en bewezenverklaring voorkomende term "roekeloos" moet dus geacht worden aldaar te zijn gebezigd in dezelfde betekenis als daaraan toekomt in art. 307 lid 2 Sr. De Hoge Raad herhaalt de overwegingen uit een eerder arrest m.b.t. de schuldvorm roekeloosheid. Om te oordelen of in een concreet geval sprake is van roekeloosheid moet de rechter zodanige feiten en omstandigheden vaststellen dat daaruit is af te leiden dat door de buitengewoon onvoorzichtige gedraging van de verdachte een zeer ernstig gevaar in het leven is geroepen, en dat de verdachte zich daarvan bewust was (of moest zijn).

Het Hof heeft zijn oordeel dat i.c. sprake is van roekeloosheid alleen gesteund op zijn samenvattende vaststelling “dat de verdachte met een wapen dat hij niet kende, zonder zich er deugdelijk van te vergewissen dat het wapen niet was doorgeladen, heeft gericht op het hoofd van het slachtoffer en vervolgens de trekker van het vuurwapen heeft overgehaald”. Die samenvattende vaststelling is niet zonder meer begrijpelijk in het licht van wat het Hof over de feitelijke toedracht heeft vastgesteld. Immers, het is vastgesteld dat het slachtoffer in het bijzijn van de verdachte de patroonhouder uit het wapen heeft verwijderd en dat zowel het slachtoffer als de verdachte nadien diverse malen de trekker hebben overgehaald zonder dat het wapen afging. De middelen zijn terecht voorgesteld en de bestreden uitspraak kan niet in stand blijven.

Kern: om te oordelen dat sprake is van roekeloosheid moet de rechter zulke feiten en omstandigheden vaststellen dat daaruit is af te leiden dat door de buitengewoon onvoorzichtige gedraging van de verdachte een zeer ernstig gevaar in het leven is geroepen, alsmede dat de verdachte zich daarvan bewust was, althans had moeten zijn.