Feiten

Diageo Brands BV (uit Amsterdam) is rechthebbende op o.a. het merk „Johnny Walker”. Zij brengt deze whisky in Bulgarije op de markt via een lokale exclusieve importeur. Verweerster Simiramida (uit Bulgarije) is een bedrijf dat handelt in alcoholische dranken. In december 2007 ontvangt Simiramida een container met ruim 12.000 flessen „Johnny Walker” whisky uit Georgië. Diageo meent dat de import van deze partij flessen zonder haar toestemming een inbreuk vormt op het merk waarop zij rechthebbende is. Zij verkrijgt in maart 2008 toestemming van de rechtbank in Sofia om beslag te laten leggen op de partij whisky. In het hoger beroep (ingesteld door Simiramida) is het beslag nietig verklaard.

Simiramida start een zaak in Nederland tegen Diageo om schadevergoeding van € 10 mln te vorderen op grond van onrechtmatig handelen. Diageo stelt dat het vonnis van de Bulgaarse rechter niet in Nederland kan worden erkend wegens strijd met de openbare orde (art. 34 verordening nr. 44/2001). De Rechtbank Amsterdam heeft het betoog van Diageo gevolgd en de vordering van Simiramida afgewezen. In hoger beroep oordeelt het hof dat de Bulgaarse uitspraak in Nederland moest worden erkend. In cassatie heeft de Hoge Raad vastgesteld dat vaststaat dat de uitleg door de Bulgaarse rechter in strijd is met het Unierecht, met name met de merkenrichtlijn 89/104. Maar dat deze uitspraak uitdrukkelijk blijkt te zijn bevestigd.
 

De Hoge Raad legt dan prejudiciële vragen voor aan het Hof m.b.t. de uitleg van art. 34 van verordening (EG) nr. 44/2001. Dat artikel bepaalt dat een beslissing niet wordt erkend als de erkenning kennelijk strijdig is met de openbare orde van de aangezochte lidstaat. Als een in de lidstaat van herkomst gewezen beslissing strijdig is met het Unierecht, rechtvaardigt dit dan dat deze beslissing in de aangezochte lidstaat niet wordt erkend omdat zij strijdig is met de openbare orde van deze staat? Welke criteria moet de rechter in de aangezochte lidstaat betrekken bij zijn beoordeling of sprake is van een kennelijke schending van zijn openbare orde?

HvJ

Het Hof geeft aan dat artikel 34, punt 1, van verordening (EG) nr. 44/2001 betreffende de rechterlijke bevoegdheid, de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken zo moet worden uitgelegd dat het feit dat een in een lidstaat gegeven beslissing in strijd met het Unierecht is, niet rechtvaardigt dat deze beslissing niet wordt erkend in een andere lidstaat wegens strijdigheid met de openbare orde van laatstbedoelde staat wanneer de aangevoerde onjuiste rechtstoepassing geen kennelijke schending vormt van een rechtsregel die van essentieel belang wordt geacht in de rechtsorde van de Unie en dus van de aangezochte lidstaat, of van een in die rechtsordes als fundamenteel erkend recht. Dat is niet het geval bij een onjuiste toepassing van een bepaling als artikel 5, lid 3, van richtlijn 9/104/EEG.

Wanneer de rechter van de aangezochte staat nagaat of sprake is van een kennelijke schending van de openbare orde van deze staat, moet hij ermee rekening houden dat, behoudens bijzondere omstandigheden, de justitiabelen de plicht hebben in deze lidstaat alle beschikbare rechtsmiddelen aan te wenden om zo’n schending te voorkomen.

Kern

Het Hof heeft geoordeeld dat met uniemerkenrecht strijdige beslissing geen strijd met openbare orde oplevert. Beslissing van een rechterlijke instantie van een andere lidstaat die strijdig is met het Uniemerkenrecht, rechtvaardigt niet de niet-erkenning wegens strijd met openbare orde, wanneer het niet een fundamentele rechtsregel betreft. Het merkenrecht is niet een fundamentele rechtsregel en valt daar dus niet onder.