Een dienstverlener (of dienstverrichter) die een dienst verricht waarop de dienstenrichtlijn van toepassing is heeft een veel soepeler informatieplicht dan de verkoper of een dienstverrichter die een dienst verricht waarop de dienstenrichtlijn niet van toepassing is.

De diensten waarop de dienstenrichtlijn betrekking heeft betreffen onder meer zakelijke diensten als onderhoud van kantoren, werving van personeel en consultancy, maar ook juridische of fiscale diensten en makelaarsdiensten.

De dienstenrichtlijn heeft eraan bijgedragen dat een dienstverrichter aan zijn informatieplicht kan voldoen door algemene voorwaarden te verstrekken (lid 1), deze voor de afnemer gemakkelijk (elektronisch) toegankelijk te maken (lid 2 en 3) of op te nemen in de documenten die aan de afnemer ten aanzien van de dienst worden verstrekt (lid 4 van 6:230c jo. 6:230b BW).

Lid 1 en lid 4 stellen praktisch gezien eigenlijk hetzelfde, de dienstverrichter moet op eigen initiatief zijn algemene voorwaarden verstrekken. Lid 2 en 3 bepalen echter dat de dienstverrichter waarop de dienstenrichtlijn dus van toepassing is (6:230b BW), niet gehouden is de algemene voorwaarden daadwerkelijk te verstrekken. Voldoende is dat hij ze toegankelijk maakt. Wel moeten ze in dat geval dus gemakkelijk te vinden zijn. Het ergens ver weg verstoppen op een website is dat duidelijk niet.

Daarnaast bepaalt artikel 6:230e BW dat, wanneer de overeenkomst niet schriftelijk tot stand is gekomen, de informatieplicht nog nagekomen kan worden op moment van uitvoering van de dienst. De dienstverrichter kan in dat geval zelfs volstaan met het aangeven op welk elektronisch adres de algemene voorwaarden te vinden zijn. Dit lijkt echter in strijd te zijn met het vereiste dat de voorwaarden gemakkelijk toegankelijk dienen te zijn.

Wanneer de dienstverrichter zijn algemene voorwaarden overigens elektronisch beschikbaar stelt, dient hij ervoor zorg te dragen dat de ontvanger de voorwaarden kan opslaan en kan weergeven (artt. 6:230c en 230e BW jo. art. 10 lid 3 Richtlijn elektronische handel).

Dit kan echter anders zijn wanneer de wederpartij van de dienstverrichter een consument is. In dat geval heeft de consument recht op informatie over bijvoorbeeld de termijn van levering en de wijze van betaling (artt. 6:230l en 230m BW). Het meedelen aan de consument waar deze voorwaarden op internet zijn te vinden is volgens het Hof van Justitie uitdrukkelijk als onvoldoende aangemerkt.