HR 6 maart 2012, NJ 2012, 448 (inrijden op agent II)

Feiten

I.c. gaat het om een verdachte die in 2009 door het hof wegens overtreding van de Wegenverkeerswet 1994 veroordeeld is tot een geldboete van € 250 subsidiair vijf dagen hechtenis, voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaar. Het hof heeft voorts de vordering van de benadeelde partij gedeeltelijk toegewezen en een schadevergoedingsmaatregel opgelegd. De verdacht was met zijn bromfiets tegen een politieagent ingereden nadat hij een stopteken had gegeven en waardoor de agent letsel had opgelopen.

I.c. gaat het om de vraag omtrent de criteria voor ‘hetzelfde feit’ in de zin van artikel 68 Sr en artikel 313 Sv. De Hoge Raad verduidelijkt de betekenis van het begrip " hetzelfde feit " in de zin van art. 68 Sr.

Hoge Raad

De Hoge Raad stelt ‘Bij de beoordeling van de vraag of sprake is van “hetzelfde feit”, dient de rechter in de situatie waarop art. 68 Sr ziet de in beide tenlasteleggingen omschreven verwijten, en in de situatie waarop art. 313 Sv ziet de in de tenlastelegging en de in de vordering tot wijziging van de tenlastelegging omschreven verwijten te vergelijken. Bij die toetsing dienen de volgende gegevens als relevante vergelijkingsfactoren te worden betrokken. (A) De juridische aard van de feiten. Indien de tenlastegelegde feiten niet onder dezelfde delictsomschrijvingen vallen, kan de mate van verschil tussen de strafbare feiten van belang zijn, in het bijzonder wat betreft (i) de rechtsgoederen ter bescherming waarvan de onderscheidene delictsomschrijvingen strekken, en (ii) de strafmaxima die op de onderscheiden feiten zijn gesteld, in welke strafmaxima onder meer tot uitdrukking komt de aard van het verwijt en de kwalificatie als misdrijf dan wel overtreding. (B) De gedraging van de verdachte. Indien de tenlastelegging respectievelijk de tenlastelegging en de vordering tot wijziging daarvan niet dezelfde gedraging beschrijven, kan de mate van verschil tussen de gedragingen van belang zijn, zowel wat betreft de aard en de kennelijke strekking van de gedragingen als wat betreft de tijd waarop, de plaats waar en de omstandigheden waaronder zij zijn verricht. Uit de bewoordingen van het begrip “hetzelfde feit” vloeit reeds voort dat de beantwoording van de vraag wat daaronder moet worden verstaan, mede wordt bepaald door de omstandigheden van het geval. Vuistregel is nochtans dat een aanzienlijk verschil in de juridische aard van de feiten en/of in de gedragingen tot de slotsom kan leiden dat geen sprake is van ‘hetzelfde feit’ in de zin van art. 68 Sr.

Bij de toepassing van art. 68 Sr en 313 Sv moet aan de hand van dezelfde maatstaf worden beoordeeld of sprake is van “hetzelfde feit” (…).’

Hiermee bouwt de Hoge Raad voort op eerdere rechtspraak inzake de criteria voor de beoordeling of al dan niet sprake is van ‘hetzelfde feit’ in de zin van artikel 68 Sr en artikel 313 Sv. De Hoge Raad blijft vasthouden aan een combinatie van een concrete toets aan de gedragingen met een abstracte toets aan de juridische aard van de feiten.