Casus
Verdachte is met X en hun dochter een kanaal ingereden. Ten laste van de verdachte is onder 1 bewezenverklaard dat: "hij op 24 december 2005 te Nieuwegein, ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om opzettelijk [slachtoffer 2] van het leven te beroven, opzettelijk met een auto (waarin [slachtoffer 2] zich bevond) met een hogere dan de ter plaatse geldende snelheid, over een smalle weg is gereden en vervolgens onverhoeds en zonder enige aanleiding of noodzaak deze, door hem, verdachte, bestuurde auto naar links heeft gestuurd alwaar zich een kanaal bevond met als gevolg dat de auto met daarin [slachtoffer 2] te water is geraakt, zijnde de uitvoering van dat voorgenomen misdrijf niet voltooid."

Het Hof
Het Hof heeft vastgesteld dat: (i) de verdachte, kort voordat hij met de door hem bestuurde auto - waarin tevens [slachtoffer 2] en hun dochtertje zaten - te water is geraakt, met een aanzienlijke snelheid (vermoedelijk 80 km/u) langs het Lekkanaal heeft gereden over het Sluispad te Nieuwegein, alwaar een maximum snelheid geldt van 60 km/u; (ii) de auto in het Lekkanaal te water is geraakt door een bewuste stuuractie naar links van de verdachte waarvoor geen noodzaak bestond; (iii) de verdachte vanaf het moment van het naar links sturen van de auto tot aan het te water raken nog ongeveer 34 meter afstand had om te remmen en naar rechts te sturen, hetgeen hij niet heeft gedaan, terwijl het remsysteem en de stuurinrichting van de auto geen gebreken vertoonden en naar behoren functioneerden; (iv) de verdachte, terwijl hij naar links reed, [slachtoffer 2] aankeek en zijn blik in zijn ogen uitdrukkingsloos en koud was, dat hij niets zei en dat hij de auto recht vooruit bleef sturen richting het kanaal. ’s Hofs oordeel is dat verdachte willens en wetens de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat de zich in de door hem bestuurde auto bevindende passagier X door zijn toedoen zou overlijden en dat derhalve zijn opzet (voorwaardelijk) op haar dood was gericht.

Hoge Raad
De opvatting van het Hof is onjuist, noch onbegrijpelijk. Mede gelet op de aard van de handelingen, te weten – kort gezegd – het doelbewust met een auto met daarin X het kanaal inrijden, was het Hof niet gehouden zijn oordeel nader te motiveren, ook niet in het licht van de door de verdediging naar voren gebrachte contra-indicaties. De stelling dat verdachte geen opzet had op de levensberoving van X omdat hij niet de kans op zijn eigen dood op de koop toe heeft genomen noopte het Hof niet tot een nadere motivering, nu genoemd arrest een gevaarlijke verkeersmanoeuvre betrof, terwijl het hier niet gaat om zo een verkeersmanoeuvre maar om een doelbewuste, tegen X gerichte geweldshandeling. De omstandigheid dat het Hof verdachte heeft vrijgesproken van poging tot doodslag op zijn dochtertje op de grond dat het Hof niet de overtuiging had dat verdachte daartoe het (voorwaardelijke) opzet had, kan aan het voorgaande niet afdoen nu die vrijspraak en de daaraan gegeven motivering niet aan het oordeel van de HR zijn onderworpen.

Nu geen van de middelen tot cassatie kan leiden, terwijl de Hoge Raad geen andere dan de hiervoor onder 4 genoemde grond aanwezig oordeelt waarop de bestreden uitspraak ambtshalve zou behoren te worden vernietigd, brengt hetgeen hiervoor is overwogen mee dat als volgt moet worden beslist. De Hoge Raad vernietigt de bestreden uitspraak, maar uitsluitend wat betreft de duur van de opgelegde gevangenisstraf; vermindert deze in die zin dat deze twee jaren en tien maanden beloopt; verwerpt het beroep voor het overige.