Rechtbank Amsterdam 20 december 2012, LJN: BY9797 (kennelijk onredelijk beleid)

Feiten

Bij besluit van 17 augustus 2011 heeft de Raad voor de Rechtsbijstand (verweerder) de aanvraag van eiser 1 om een toevoeging als bedoeld in de Wet op de rechtsbijstand (Wrb) afgewezen. Het bezwaar van de eiser 1 is ongegrond verklaard en het bezwaar van eiser 2 niet-ontvankelijk verklaard. Eisers hebben tegen dit besluit beroep ingesteld.

Bij besluit van 27 juni 2011 heeft de Raad een toevoeging aan eiser 1 afgegeven voor een A.A.-procedure met als gemachtigde mr. (A). Op 11 juli 2011 heeft eiser 2 als gemachtigde van eiser 1 namens deze laatste een aanvraag ingediend tot het verkrijgen van een toevoeging voor een A.A.(algemene asielprocedure)/V.A. (verlengde asielprocedure). De raad heeft de aanvraag van eiser 1 om een toevoeging afgewezen, omdat het uitgangspunt is dat de asielzoeker gedurende de gehele asielprocedure (A.A. en V.A.) wordt bijgestaan door dezelfde rechtsbijstandverlener. Alleen in uitzonderingssituaties zal een goed gemotiveerd verzoek tot overname kunnen worden toegestaan en daarvan is hier niet gebleken, volgens de Raad voor de Rechtsbijstand. Eiser 1 heeft aangevoerd dat sprake is van een vertrouwensbreuk tussen hem en zijn advocaat (A), omdat (A) zich onvoldoende heeft ingeleefd in zijn asielmotieven en te weinig argumenten heeft aangevoerd om een 1F procedure te voorkomen. Eiser 2 heeft aangevoerd dat hij belanghebbende is, omdat hij direct in zijn belang is getroffen door de weigering hem toe te voegen, nu hij geen financiële vergoeding ontvangt voor de door hem verrichte werkzaamheden.

Rechtbank

I.c. moet de rechtbank oordelen over de afwijzing aanvraag van eiser om een toevoeging. Naar aanleiding van de beroepsgronden van eiser 1 ligt het beleid van verweerder  ter toetsing van de rechtbank voor. Het gaat hier dus om het  uitgangspunt dat de asielzoeker gedurende de gehele asielprocedure bijgestaan wordt door dezelfde rechtsbijstandverlener. Alleen in uitzonderingssituaties zal een goed gemotiveerd verzoek tot overname kunnen worden toegestaan. In geschil is dan of sprake is van een gestelde ‘vertrouwensbreuk’ of een ‘zeer ernstige mate schending van vertrouwen’, om zo’n uitzonderingssituatie aan te tonen.

De rechtbank oordeelt dat in het bestreden besluit de verweerder de conclusie, dat een ernstige vertrouwensbreuk niet aannemelijk is gemaakt, heeft gebaseerd op het feit dat eiser 1 geen klacht heeft ingediend bij de deken en zich ook niet heeft gewend tot de intervisiecommissie. Ter zitting heeft de Raad echter erkend dat ook sprake kan zijn van een vertrouwensbreuk zonder dat er aanleiding is om een klacht in te dienen en dat een vertrouwensbreuk dus ook op andere wijze kan worden aangetoond.

Volgens de rechtbank is onvoldoende gebleken op welke manier de aanvrager van een toevoeging in het algemeen aannemelijk kan maken dat sprake is van een vertrouwensbreuk dan wel een (ernstige) schending van vertrouwen. Een vertrouwensbreuk is per definitie een subjectieve beleving van de relatie tussen cliënt en advocaat. Noch in het bestreden besluit, noch ter zitting kon de Raad daarbij aangeven welke objectieve omstandigheden aangetoond moeten worden om een gestelde vertrouwensbreuk aan te tonen. De rechtbank oordeelt daarom dat het beleid van verweerder, voor zover daarin de eis wordt gesteld om aannemelijk te maken dat sprake is van een ernstige schending van vertrouwen, onredelijk is. Verweerder heeft de afwijzing van het verzoek om opvolging dus niet mogen baseren op het beleid. Voorts laat het beleid ook ruimte om onder meer vanwege een vertrouwensbreuk een verzoek tot opvolging te honoreren en dat een afwijzing van zo’n verzoek deugdelijk moet worden gemotiveerd.