Meca-Medina (HvJEG 18-07-2006, C-519/04)

Rekwiranten gaan in hoger beroep tegen het arrest van het Gerecht van 30 september 2004, waarbij hun beroep tot nietigverklaring van de beschikking van de Commissie is afgewezen.

De betreffende beschikking hield een afwijzing van een klacht in, welke ze hadden ingediend bij de Commissie, tegen de dopingregels. Rekwiranten werden positief op doping getest en werden geschorst. De Commissie stelde dat de dopingregels niet onder het verbod van art. 81 en 82 EG vielen. Volgens het Gerecht hebben de verboden uit het EG- verdrag geen betrekking op zuiver sportieve regels, omdat deze buiten een economische activiteit staan. De betreffende regelgeving zou daarom buiten art. 39 en 49 EG vallen, waardoor zij buiten de economische mededingingsverhoudingen staat en niet binnen de werkingssfeer van art. 81 en 82 EG valt. Het dopingverbod bestaat volgens het Gerecht op sportieve, en niet economische redenen.

Het eerste middel

Het Gerecht zou een verkeerde uitleg hebben gegeven van de rechtspraak van het Hof. Daarnaast zou het Gerecht de draagwijdte van de regelgeving verkeerd hebben uitgelegd. Het Gerecht zou bovendien ten onrechte hebben geoordeeld dat de bedoelde regelgeving niet kan worden gelijkgesteld met marktgedrag dat binnen de werkingssfeer van de artt. 81 en 82 EG valt.

Hof

M.b.t. Gemeenschapsrecht valt sporten alleen onder de werking van het Gemeenschapsrecht wanneer het gaat om een economische activiteit ex art. 2 EG. Beroepssporters (zoals rekwiranten) beoefenen dan een sportieve activiteit welke wel binnen de werking van art. 39 en 49 EG valt, waardoor de bepalingen over het vrije verkeer van diensten en personen van belang zijn. Als een vraagstuk alleen verband heeft met sporten, valt het buiten een economische activiteit.
Om een onderscheid te kunnen maken is het arrest Dona van belang. De beperkte werking van betrokken bepalingen moet haar eigenlijke doel nastreven. Niet iedere sportieve activiteit kan van de werking van het Verdrag worden uitgesloten. Als een sportieve activiteit binnen de werkingssfeer van het Verdrag valt, moeten de voorwaarden voor de uitoefening ervan wel aan de verschillende bepalingen van het Verdrag voldoen. Zo moet worden voldaan aan het vrije verkeer van werknemers, de vrijheid van vestiging, de vrijheid van dienstverlening en het verzekeren van de mededinging.
Als men dit laatst wil toetsen, moet men nagaan of aan de eisen voor toepassing van art. 39 en 49 EG is voldaan. Als men aan de mededingingsbepalingen van het Verdrag moet toetsen, moet men nagaan of er sprake is van een onderneming, en of deze de mededinging misbruikt of beperkt, en of dit een ongunstige invloed heeft op de handel tussen de lidstaten. Dat er geen sprake is van een economische activiteit, wil nog niet zeggen dat er geen sprake is van werking van artt. 81 en82 EG.
Het Gerecht oordeelde dat er geen economische activiteit was, dat art. 39 en 49 EG dus niet van toepassing waren, en dat de art. 81 en 82 EG ook geen werking hadden. Volgens het Hof zat het Gerecht hier verkeerd. Het argument van rekwiranten, dat het Gerecht onterecht hun middelen heeft afgewezen, omdat de dopingregelgeving niet onder art. 49 EG zou vallen, is juist.

Het tweede middel

Het is onjuist dat de Commissie heeft geoordeeld dat er geen beperking van de mededinging was door de antidopingregelgeving. Criteria uit het Wouters- arrest zouden verkeerd zijn toegepast, omdat de regels het economische belang van het IOC moest veiligstellen. Bovendien is de regelgeving buitenproportioneel, zij gaat te ver om dopinggebruik te bestrijden.
De verenigbaarheid van een regeling met de communautaire mededingingsregels is moeilijk aan te tonen. Niet iedere overeenkomst valt onder art. 81 EG, omdat men rekening moet houden met de algehele context van het besluit. De Commissie heeft terecht overwogen dat de algemene doelstelling van de regelgeving de dopingbestrijding was, met het ook op een eerlijke sportcompetitie, met gelijke kansen. Bovendien moest dit de gezondheid van de sporters en de ethiek achter de sport waarborgen.
De antidopingregeling moet worden beschouwd als een besluit van een ondernemersvereniging die de handelingsvrijheid van rekwiranten beperkt. Daarom is zij niet automatisch een met de gemeenschappelijke markt onverenigbare beperking van de mededinging ex art. 81 EG. De rekwiranten stellen hier dat het hier gaat om de economische belangen van IOC. De door de regelgeving opgelegde beperkingen vallen buiten het verbod van art. 81 lid 1 EG, mits zij niet verder gaan dan noodzakelijk is om het goede verloop van de sportcompetitie te verzekeren. Daarnaast stelden rekwiranten dat de grenswaarde voor doping te laag was, welke wetenschappelijk ook niet werd ondersteund. Zij tonen echter niet aan dat de Commissie een beoordelingsfout heeft gemaakt voor wat betreft het gerechtvaardigd beschouwen van de regel.
Door het betoog van de rekwiranten kan niet worden aangetoond dat de grenswaarde welke was opgelegd aan beroepssporters verder ging dan noodzakelijk, om het verloop en het goed functioneren van sportcompetities te verzekeren. De rekwiranten hebben onvoldoende aangevoerd met betrekking tot de toepasselijke sancties, om vast te laten staan dat er sprake was van onevenredige antidopingregelgeving.