O'Halloran & Francis t. Verenigd Koninkrijk, EHRM 29 juni 2007, EHRC 2007, 104

Onderwerp

is schending van het recht om te zwijgen en het recht om niet mee te werken aan de eigen veroordeling, schending van een eerlijk proces zoals dit is weergegeven in art 6 lid 1 en 2 EVRM?

Casus

Het gaat in dit arrest om 2 zaken. De zaak van Mr. O'Halloran, die gepakt werd door een snelheidscamera toen hij 69 miles per uur (mph) reed, op een weg waar de snelheidslimiet 40 mph was. Gedaagde kreeg een brief thuis waarin stond dat ze hij hiervoor vervolgd zou worden en dat hij de naam en adres van de bestuurder van de auto, of andere informatie die zou kunnen leiden tot de identificatie van de bestuurder moest geven. Wanneer hij dit niet zou doen dan zou hij opnieuw een strafbaar feit plegen op grond van sectie 172 van de Road Traffic Act 1988. Toen hij hierop antwoordde dat hijzelf de bestuurder van de auto was geweest werd hij hiervoor veroordeeld.

De tweede zaak, van Mr. Francis ligt iets anders. De auto die geregistreerd was op zijn naam werd gefotografeerd toen hij 47 mph reed op een weg waar de snelheidslimiet 30 mph was. Hij kreeg dezelfde brief thuis als Mr. O'Halloran. Mr. Francis weigerde echter om de informatie te geven en de bestuurder van de auto bekend te maken. Hij was daarom in strijd met sectie 172 en werd hiervoor veroordeeld.

Beide gedaagden beroepen zich op art 6 lid 1 en 2 EVRM. Hierin wordt gesteld dat iedereen recht heeft op een eerlijk proces en dat men onschuldig is totdat het tegendeel is bewezen. Beiden stellen dat het artikel is geschonden omdat ze hebben moeten bijdragen aan hun eigen veroordeling en dat daarmee ook hun recht om te zwijgen is geschonden.

Mr. O'Halloran beroept zich op art 6 EVRM nadat hij is veroordeeld. Hij stelt dat zijn bekentenis niet als bewijs gebruikt mag worden omdat hij op die manier heeft bijgedragen aan zijn eigen veroordeling en zijn getuigenis het enige bewijs zou zijn. De rechtbank wijst dit echter af, omdat al in de zaak Brown v. Stott is bepaald dat het bekend maken van het adres en de naam van de bestuurder niet het enige bewijs is waar de zaak op rust. Het is slechts één element.

Mr. Francis beroept zich al vanaf het begin op art 6 EVRM, hij stelt dat hij het recht heeft om te zwijgen en dat hij niet hoeft bij te dragen aan zijn eigen veroordeling. Hij maakt daarom de naam van de bestuurder niet bekend.

Hof

Het hof haalt een aantal arresten aan met verschillende rechtsregels.

Er wordt gesteld dat sectie 172 opweegt tegen het aantal slachtoffers dat er valt door wegmisbruikers. Ook is het zonder dit artikel voor de politie onmogelijk om die wegmisbruikers op te pakken en te veroordelen. Het is geen disproportioneel middel.

Het recht van een eerlijk proces wordt er ook niet door ondermijnd. Iedereen die eigenaar is of rijd in een auto weet dat hij daarmee zich zelf onderwerpt aan bepaalde regels. Dit is niet omdat het hebben van een auto een privilege is, maar omdat de grote schade kunnen aanrichten (Brown v. Stott)

In het arrest Funke kende het hof toe dat er strijd was met het recht om te zwijgen en het recht om niet aan de eigen veroordeling mee te werken toen gedaagde er niet in slaagde om de gewenste informatie te verschaffen op grond van sectie 172.

In het arrest Saunders werd gesteld dat het recht om niet bij te dragen aan de eigen veroordeling primair gericht is om iemand, die in staat van beschuldiging is gesteld, z'n recht om te zwijgen te laten inroepen. Het strekt zich niet uit tot het opsporingsonderzoek, waarbij materiaal verzameld moet worden. Het gaat dan om materiaal dat het lichaam zelf produceert, zoals bloed, adem en urinemonsters.

In Heaney and McGuinnes is het Hof van mening dat het geen absolute rechten zijn. Het publieke belang weegt niet op tegen de inbreuk op de rechten van de gedaagde.

In Shannon v. United Kingdom wordt er gesteld dat niet alle maatregelen in de weg staan om van het recht om niet bij te hoeven dragen aan de eigen veroordeling gebruik te maken. In deze zaak kon de veiligheid de maatregelen niet rechtvaardigen.

De regering heeft erkend dat het recht om te zwijgen en het recht om niet bij te hoeven dragen aan de eigen veroordeling, niet absoluut is. Deze rechten kunnen beperkt worden om publieke belangen te waarborgen. Dat is hier het geval. Er vallen veel slachtoffers en er is geen ander passend alternatief.

Nadat het hof verschillende relevante jurisprudentie heeft behandeld gaan ze verder met de zaken van Mr. O'Halloran en Mr. Francs.

Het hof erkent dat art 6 EVRM van toepassing is op de zaak. Het zijn weliswaar wel twee verschillende zaken. De zaak van Mr. O'Halloran is te vergelijken met de Saunders zaak. De zaak van Mr. Francis ligt in de lijn van de zaken: Funke, J.B. v. Switzerland, Heaney and McGuinness en Shannon v. the United Kingdom. Toch worden de zaken tegelijkertijd behandeld omdat het allebei gaat om een veroordeling op grond van sectie 172 en een beroep op art 6 EVRM.

Het Hof moet, om te weten te komen dat de rechten zijn geschonden zich concentreren op de volgende factoren (Jalloh v. Germany):

1. de zwaarte van het algemeen belang dat komt kijken bij het onderzoek en de bestraffing van het misdrijf.

2. et bestaan van relevante waarborgen en voorzorgsmaatregelen in de procedure.

3. de manier waarop het materiaal, dat op die manier is verkregen, wordt gebruikt.

Conclusie

Het Hof erkent dat het recht om niet te hoeven bijdragen aan de eigen veroordeling is geschonden. Echter tot dit resultaat zal men komen bij elk gebruikt dwangmiddel. Hoewel het recht op een eerlijk proces een onvoorwaardelijk recht is, kan een eerlijk proces niet geschonden worden door één andere regel. Er moet gekeken worden naar de omstandigheden van het geval.

De Jalloh-zaak moet men zien in het licht van de Saunders-zaak.

Het hof oordeelt dat hun rechten niet zijn geschonden en dat er daarom geen sprake is van strijd met art 6 EVRM.