Het herkennen van emoties bij anderen is belangrijk binnen verschillende socioemotionele domeinen, bijvoorbeeld minder internaliserend en externaliserend gedrag, betere samenwerking, assertiviteit en zelfcontrole, betere sociale competentie en meer prosociaal gedrag. Dit zorgt ervoor dat ze vaker aardig gevonden worden door leeftijdsgenoten, dat ze minder agressief zijn en meer studiesucces behalen. Dit maakt het belangrijk dat we de ontwikkeling van deze vaardigheden begrijpen. Het paradox wat hierbij komt kijken, is dat ouders invloed hebben en kinderen toch steeds zelfstandiger worden. Context is belangrijk bij het herkennen van emoties. Dit is grotendeels gelijk voor kinderen en hun ouders, gezien ze dezelfde geschiedenis hebben. Het is zinvol om ouderlijke emotie socialisatie te bestuderen omdat dit waarschijnlijk invloed heeft op de vaardigheid van emotieherkenning bij hun kinderen.

Terreinen waarop ouders bijdragen aan het ontwikkelen van emotieherkenning zijn: de opvattingen van ouders betreffende de emoties van hun kinderen, houding tegenover emoties van kinderen en hun eigen emotieherkenningsvaardigheden.

Emotiegerelateerde opvattingen van ouders

Ouders die emoties positief belichten geven instructies, reageren hierop en moedigen emoties aan, terwijl een negatieve kijk op emoties zorgt voor het ontkennen, negeren of minimaliseren van de emoties van hun kinderen. Door de familie situatie mee te nemen kunnen vaardigheden van kinderen direct voorspeld worden.

Emoties als waardevol en emoties als problematisch of gevaarlijk

Een positieve houding tegenover emoties zorgt voor een veilig milieu voor kinderen om over emoties te leren en ze te ontwikkelen. De omgeving zal expressiever zijn, gevoeliger voor emoties en emoties zullen eerder worden geaccepteerd. Wanneer emoties als negatief gezien worden, worden emoties minder geuit en ervaren. Dit zorgt ervoor dat kinderen extra hard moeten werken om emoties te zien en te begrijpen. Deze omslag begint op de basisschool. Deze kinderen herkennen emoties beter in anderen en dit geldt vooral voor kinderen die opgroeien in een schadelijke (abusive) omgeving.

Richting geven aan de emoties van kinderen

Wanneer richting geven belangrijk is, worden er explicietere instructies gegeven dan wanneer ouders dit niet belangrijk vinden. Naar mate de leeftijd groeit, voorspelt dit minder emotieherkenningsvaardigheden van kinderen richting ouders. Richting geven kan voor storing zorgen binnen het herkennen van emoties of ouders kunnen proactief reageren op de herkenning wanneer ze merken dat dit achterblijft in hun kind. Richting geven kan dus verstoren of juist helpen bij het ontwikkelen van emotieherkenning.

Emotie gerelateerd gedrag van ouders

Labeling en teaching zijn twee verschillende soorten instructief gedrag. Labeling houdt in dat er expliciet een gevoel wordt uitgelegd. Dit is gerelateerd aan meer emotie regulatie vaardigheden, minder internaliserend gedrag en meer sociale competentie. Teaching houdt in dat er expliciet oorzaken en gevolgen worden aangewezen. Dit is gerelateerd aan beter begrip voor moeite, minder internaliserend en externaliserend gedrag en meer academische aanpassing.

Emotie gerelateerde vaardigheden van ouders

Deze vaardigheden dragen affectief bij aan familie milieu en dit zorgt voor invloed op context die kinderen gebruiken voor het herkennen van emoties. Ouders die accurater emoties kunnen herkennen, zijn meer bekwaam om deze vaardigheid door te geven aan hun kind.

Emotie herkenning vaardigheden van kinderen

Het is belangrijk om een dynamische manier van bestuderen te gebruiken, zodat het past bij emotionele reacties uit het echte leven.

De huidige studie

De invloed van opvattingen, gedrag en emotieherkenningsmogelijkheden van ouders op hoe hun kinderen emoties kunnen herkennen, is bestudeerd. De accuraatheid van kinderen is positief gerelateerd aan opvattingen over waarde en negatief gerelateerd aan opvattingen over richting geven. Dit wordt ook geassocieerd met labeling en teaching gedrag. Tevens is emotieherkenning van ouders gerelateerd aan de herkenning van emoties in hun kinderen.

Methode

Er is gebruik gemaakt van een self-report vragenlijst om opvattingen te bestuderen en er is gebruik gemaakt van observaties om gedrag te bestuderen. Een in vivo interactie taak werd gebruikt om emotieherkenning te bestuderen.

Participanten

69 ouder-kind dyaden zijn gebruikt met ouders tussen 28-53 jaar en kinderen tussen 8-11. Participanten werden gerekruteerd met drie verschillende etniciteiten. Een spel moedigt families aan om over hun ervaringen te praten. Dit socialisatie gedrag wordt vervolgens geobserveerd en gecodeerd. Emotieherkenning wordt bestudeerd met een probleemoplossende discussie van zeven minuten. Dit wordt opgenomen en dan wordt er aan de participanten gevraagd welke emoties er ervaren worden. Expressieve duidelijkheid wordt onderzocht door naive observants te vragen of ze de emoties kunnen benoemen in diezelfde clips.

Resultaten: voorlopige analyse

De waarde van ouders en hun opvattingen over richting geven laten een normale verdeling zien. Etniciteit, geslacht, leeftijd van het kind, gezinsniveau (family-level) karakteristieken en het opleidingsniveau van de ouders hebben geen invloed op emotieherkenning van kinderen. Ouders die teaching gebruiken, gebruiken vaak ook labeling en andersom. Richting geven, positieve opvattingen en negatieve opvattingen zijn niet aan elkaar gerelateerd.

Opvattingen, gedrag en vaardigheden van ouders gerelateerd aan emotieherkenning van kinderen

Na het controleren op parent and child expressive clarity, verklaarden positieve opvattingen, negatieve opvattingen, richting geven, labeling, teaching en de ouders' eigen emotieherkenningsvaardigheden 36,9% van de variantie in de emotieherkenning van kinderen

Discussie

Opvattingen dat ouders kinderen richting moeten geven was negatief gecorreleerd aan de emotieherkenningsvaardigheden van kinderen. Labeling en emotieherkenningsvaardigheid zijn allebei positief gecorreleerd aan herkenning van emoties in kinderen. Negatieve opvattingen van ouders over emoties zijn positief gerelateerd aan emotie herkenningsvaardigheden van kinderen. Richting geven is negatief gerelateerd aan emotieherkenning. Teaching is niet gerelateerd aan emotieherkenning van kinderen, terwijl labeling positief gecorreleerd is. Een sterk geloof in richting geven kan voortkomen uit een gebrek aan emotieherkenning bij kinderen, in plaats van dat het dit veroorzaakt.

Er is een positieve relatie tussen negatieve opvattingen van ouders en emotie herkenning van kinderen. Dit voorspelt meer emotieherkenningsaccuraatheid in kinderen en dit duidt op een potentieel onderdrukkingseffect. De overige predictoren verminderen de variantie in geloof dat emoties gevaarlijk zijn. De onderdrukking kan nauwkeurig de complexiteit van het echte leven weergeven, de complexiteit van emoties en de familiale omgeving. Uitdagende omstandigheden leiden tot emotionele groei. Dit komt omdat kinderen zich aanpassen aan de vraag van hun omgeving en invloed ondervinden van de uitdagingen. Deze aanpassing is multidimensionaal en multidirectioneel. Het zorgt ervoor dat kinderen meer aandacht hebben voor micro-expressies zodat ze kunnen bepalen wat een ander persoon voelt. Teaching gedrag in ouders is matig positief gerelateerd aan emotieherkenningsvaardigheden. Teaching en labeling zouden kinderen emotional scripts kunnen geven.

Beperkingen en sterke punten

Hoewel het aantal participanten niet erg groot was de etnische groepen eveneens klein, is bijna 37% van de variantie verklaard. Dit is toch solide en overtuigend. Het uitlokken van emoties en het meten van emotieherkenning is zeker niet fool proof, maar de resultaten hebben toch iconsequenties wanneer er gekeken wordt naar emotionele ontwikkeling in familie context. Non-verbale communicatie en andere ouder-kind interacties naast teaching en labeling zijn niet meegenomen in dit onderzoek en hier moet in de toekomst naar gekeken worden. Genetica moet dan ook worden meegenomen.

Gemixte methoden, ecologische validiteit, generaliseerbaarheid naar algemene emotieherkenning bij kinderen, een patroon van associatie tussen emotie gerelateerde opvattingen, gedrag en vaardigheden en emotieherkenning van kinderen binnen ouder-kind dyaden zijn sterke punten binnen deze studie.

De conclusie die uit deze studie getrokken kan worden is dat kinderen begrip en herkenning van emotie ontwikkelen in relatie tot opvattingen van ouders over de emoties van hun kinderen, emotiesocialisatie gedrag en emotieherkenningsvaardigheden. Het identificeren van ouderlijke factoren die emotieherkenning in kinderen kunnen voorspellen draagt bij aan kennis over de ontwikkeling van emotieherkenningsvaardigheden.