Regulation 492/2011 on the freedom of movement of workers

Hier betreft het de Verordening (EU) nr. 492/2011 van het Europees Parlement en de Raad van 5 april 2011 inzake het vrije verkeer van werknemers binnen de Unie. Hiermee wordt de bestaande wetgeving bijgewerkt en wordt ervoor gezorgd dat het vrij verkeer van werknemers in de praktijk wordt nageleefd. Het vrij verkeer van arbeid biedt voordelen voor zowel de burgers die ervoor kiezen om elders te werken als voor de landen die hen ontvangen. Iemand die in één EU-land woont heeft het recht om betaald werk te aanvaarden in een andere lidstaat en de werkgevers mogen hun vacatures in de hele Unie bekend maken en overeenkomsten met potentiële werknemers uit de hele Unie aan gaan.

Deze wetgeving vervangt een eerdere verordening die al verschillende keren was gewijzigd sinds 1968. Ze waarborgt een goede werking van het systeem door elke vorm van nationaal onderscheid tussen EU-werknemers te verbieden.

De verordening verbiedt met name afzonderlijke wervingsprocedures voor personen met een andere nationaliteit, en beperkingen met betrekking tot de verspreiding van vacatures of het opleggen van specifieke voorwaarden zoals de inschrijving bij een arbeidsbureau voor personen die uit een ander EU-land afkomstig zijn.

Daarnaast is het ook niet toegestaan om werknemers die afkomstig zijn uit een andere lidstaat ten opzichte van nationale werknemers te discrimineren met betrekking tot arbeidsvoorwaarden zoals salaris, ontslag en terugkeer naar de arbeidsmarkt, of met betrekking tot sociale en belasting voordelen. Werknemers hebben dezelfde toegang tot opleiding in vakscholen en revalidatie- en herscholingscentra.

Het beginsel van toegang tot het nationale algemeen onderwijs, leerlingstelsels en beroepsopleidingen geldt voor kinderen van iemand die in een ander EU-land werkt of heeft gewerkt.

De verordening gaat ook in op sociale rechten. Zo hebben werknemers die in een ander EU-land werken, recht op gelijke potentiële huursubsidies als personen met de nationaliteit van het land. Zij kunnen zich in de regio waar zij werkzaam zijn, inschrijven op een huisvestingslijst als die er is.

De enige uitzondering op het verbod op discriminatie betreft de taal. Werkgevers kunnen eisen dat een toekomstige werknemer voldoende kennis heeft van de taal van het land, als dit noodzakelijk is voor de desbetreffende vacature.