Introductie

Beperkte eters hebben een relatief sterke positieve automatische associatie met eten wat hoog is in vetgehalte, maar hun expliciete evaluatie van eten met een hoog vetgehalte is negatiever. Deze dissociatie verklaart waarom ze een tegenstrijdig eetpatroon hebben, waarbij ze aan de ene kant veel diëten en aan de andere kant vaak te veel eten. In dit onderzoek werd er gekeken naar de automatische toenaderingsneiging die men had ten opzichte van voedsel met veel of weinig vet. Er is aangetoond in een andere studie dat mensen die te veel eten een sterkere toenaderingsneiging hebben dan normale eters. Mensen die te veel eten zijn relatief snel met het benaderen van voedsel en relatief langzaam als ze het voedsel moesten vermijden. De taak in dit onderzoek was het bewegen van een poppetje naar een stimulus (plaatje van voedsel) of van een stimulus af, door middel van pijltjestoetsen. Er werd gekeken naar de automatische voedselrelevante toenaderingsneigingen en affectieve associaties op de ontregelde voedselinname.

Methode

Om de automatische toenaderingsneiging te onderzoeken werd gebruik gemaakt van de Affective Simon Task manikin version (AST manikin). Proefpersonen kregen een stimulus te zien en moesten met de pijltjestoetsen een poppetje naar de stimulus toe of af bewegen. Om de affectieve associatie vast te stellen die iemand met een stimulus had werd gebruik gemaakt van de Affective Simon Task voice key (AST voice key). Proefpersonen moesten bij het zien van een stimulus aangeven of ze het lekker of vies vonden, door dit hard op te zeggen.

Resultaten

Beperkte en onbeperkte eters verschilden niet in hun zelfrapportage over hoe vaak ze voedsel wat hoog en laag in vetgehalte was aten. Ze verschilden ook niet in hun mate van honger tijdens het experiment.

AST voice task

Er waren in totaal drie stimulus typen: eten met veel vet, eten met weinig vet, neutraal eten. Er waren 2 respons typen: lekker of vies. Proefpersonen waren sneller wanneer ze iets lekker vonden dan wanneer ze iets vies vonden. Ze waren sneller bij stimuli met veel vet, dan stimuli met weinig vet en neutrale stimuli. Er is een interactie-effect gevonden tussen stimulus type en response. Er was dus een verschillend reactiepatroon voor eten met veel vet, eten met weinig vet en neutrale stimuli. Beperkte en onbeperkte eters verschilden hier echter niet in. Proefpersonen vonden over het algemeen het eten met veel vet lekkerder dan het eten met weinig vet.

AST manikin

Bij deze taak waren er in totaal drie stimulus typen: eten met veel vet, eten met weinig vet en neutrale stimuli. Er waren twee response typen: toenadering of vermijding. En er waren twee groepen: beperkte of onbeperkte eters. Er is een hoofdeffect gevonden; over het algemeen waren proefpersonen sneller wanneer ze het poppetje naar de stimulus toe moesten bewegen dan wanneer ze het poppetje van de stimulus af moesten bewegen. Er was ook een interactie-effect gevonden tussen stimulus type, response en groep. Beperkte en onbeperkte eters lieten een ander reactiepatroon zien op voedsel en op neutrale stimuli. Dus, beperkte eters lieten een verbeterd toenaderingsneiging zien voor voedsel, terwijl zo’n toenaderingsneiging afwezig was in onbeperkte eters.

Beperkte en onbeperkte eters rapporteerden verschillende cravingspatronen. Onbeperkte eters rapporteerden meer craving voor weinig vet eten dan voor veel vet eten. Terwijl beperkte eters geen verschil aangaven in hun zelfrapportages tussen craving voor veel vet en weinig vet eten. Er bestaat een kleine correlatie tussen de automatische positieve reacties en automatische toenaderingsneigingen voor veel vet eten.

Discussie

In dit onderzoek is er gekeken naar de rol van verbeterde toenaderingsneigingen en affectieve associaties in overeten. Onafhankelijk van of men beperkt eet of niet, proefpersonen tonen allemaal een sterkere automatische affectieve associatie met veel vet eten, dan met laag vet eten. Terwijl een voorkeur voor zulk hoog vet eten afwezig was in de expliciete zelfrapportage evaluaties. Beperkte eters rapporteerden dezelfde craving voor laag vet eten als voor hoog vet eten, terwijl onbeperkte eters een sterkere craving hadden voor laag vet eten dan voor hoog vet eten.

Dit onderzoek geeft geen bewijs voor de hypothese dat sterke automatische positieve affectieve associaties met eten een belangrijke rol speelt in de disregulatie van voedselinname in beperkte eters. Overeenkomstig met de incentive-sensitization theorie, laat deze studie relatief sterke toenaderingsneigingen voor voedsel in beperkte eters zien. Deze resultaten komen ook overeen met de hypothese van Robinson en Berridge (1993) dat motivationele aspecten in relatie met voedsel een belangrijke rol spelen in de disregulatie van voedselinname.

Tegenstrijdig met de verwachtingen was er geen ander toenaderingspatroon gevonden in beperkte eters voor hoog vet eten en laag vet eten. Blijkbaar hebben beperkte eters een motivationele oriëntatie ten opzichte van eten in het algemeen en niet zo zeer een sterke motivationele oriëntatie ten opzichte van hoog vet eten.

Beperkte eters lieten eenzelfde mate van craving zien voor veel vet eten als voor laag vet eten. Terwijl onbeperkte eters minder craving hadden voor hoog dan voor laag vet. Deze mindere craving voor hoog vet eten in onbeperkte eters is misschien een bescherming voor het overeten.

Deze studie liet zien dat in normaal eten, affectieve associaties met eten sterker zijn voor hoog vet eten dan voor laag vet eten, terwijl geen sterkere motivatie voor hoog vet eten gevonden was. Ook al lieten mensen die te veel aten hetzelfde patroon van affectieve associaties zien, ze lieten sterkere automatische toenaderingsneigingen zien voor hoog en laag vet eten. Deze verbeterde toenaderingsneigingen voor eten dragen waarschijnlijk bij aan hun disfunctioneel eetpatroon.