Rb. Rotterdam 6 december 2012, Administratiefrechtelijke Beslissingen (AB) 2013, 85, m.nt. Ortlep, (Spijkenisse)

Casus

I.c. gaat het om een zaak tussen een stichting uit Spijkenisse (eiseres) en de heffingsambtenaar (verweerder). De verweerder had aan de eiseres meerdere legesaanslagen opgelegd, o.a. voor meerdere aanvragen om een reguliere bouwvergunning. Daartegen had de eiseres bezwaar gemaakt bezwaar, maar deze aanslagen zijn toen gehandhaafd. Bij uitspraak van de rechtbank is het beroep daartegen gegrond verklaard, de uitspraak vernietigd en bepaald dat verweerder een nieuwe beslissing op het bezwaar neemt. Vervolgens heeft verweerder op 22 september 2010 het bestreden besluit genomen. De verweerder heeft bij toen een stuk opgesteld en overgelegd; getiteld “Begroting behorende bij de tarieventabel 2005”. Deze begroting is opgesteld aan de hand van de primitieve begroting die ten grondslag heeft gelegen aan de Tarieventabel bij de Verordening op de heffing en de invordering van leges 2005 (Legesverordening). In het bestreden besluit is een toelichting op deze Begroting opgenomen en is toegelicht hoe en waarom deze Begroting afwijkt van de primitieve begroting. Op basis van deze Begroting moet worden geconcludeerd dat over 2005 een bedrag aan legeslasten is geraamd van € 1.353.642,- en een legesopbrengst van € 1.197.249,- . Op het niveau van de gehele legesverordening overschrijden daarmee de begrote baten, de begrote lasten niet, en zijn de ramingen voldoende inzichtelijk en controleerbaar, volgens de verweerder in het bestreden besluit.

Rechtbank

Enerzijds stelt de rechtbank dat de zuivere Brummenleer, waarbij beroepsgronden die in een eerdere uitspraak zijn verworpen, en waartegen geen hoger beroep is ingesteld, ook in het belastingrecht moet worden toegepast. De rechtbank overweegt “Voorzover eiseres ter zitting heeft gesteld dat deze zogenoemde “Brummen-jurisprudentie” in het belastingrecht niet geldt, wijst de rechtbank er op dat genoemde uitspraak van de Afdeling (LJN: BY3708), weliswaar niet is gegeven in een pure belastingzaak, maar dat ook in onderhavig geschil de bevoegdheid van de inspecteur geen pure belastingkwestie is; dat is een algemeen bestuursrechtelijk onderdeel van het bestreden besluit, dat in principe los kan worden beoordeeld van de aanslag op zich.”

Anderzijds geeft de rechtbank ook aan dat in de tweede beslissing op bezwaar de verweerder voldoende inzicht heeft verschaft in de geraamde lasten ter zake van de in de legesverordening opgenomen diensten. Verder staat vast dat de geraamde baten van het totaal van de in die verordening opgenomen diensten, die geraamde lasten niet overschrijden. De rechtbank stelt dat de verweerder er op heeft gewezen dat de koppeling tussen de gegevens in de begroting 2005 en de overzichten van geraamde baten en lasten kan worden gemaakt via de grootboeknummers zoals opgenomen in het overzicht baten en lasten. Verder heeft verweerder in het bestreden besluit de verschillen tussen de primitieve begroting en de Begroting aangegeven en geduid. De aansluiting is daarmee naar het oordeel van de rechtbank in voldoende mate komen vast te staan.

Het beroep is daarom ongegrond.

Conclusie

De zuivere Brummenleer (beroepsgronden die in een eerdere uitspraak zijn verworpen en waartegen geen hoger beroep is ingesteld) moet ook in het belastingrecht worden toegepast.