Casus

In cassatie wordt (onder meer) geklaagd dat het hof ten onrechte een schriftelijke slachtofferverklaring als bewijsmiddel heeft gebezigd.

Hoge Raad

Ten tijde van de behandeling van de zaak door het Hof was het slachtoffer van een delict op grond van het toen geldende artikel 302 Sv bevoegd op de terechtzitting een mondelinge verklaring af te leggen omtrent de gevolgen die het tenlastegelegde feit bij hem heeft teweeggebracht. Thans is het slachtoffer daartoe op grond van artikel 51e Sv bevoegd. Mede gelet op de geschiedenis van de totstandkoming van die bepalingen moet worden aangenomen dat het slachtoffer alsdan niet optreedt als getuige en dat de door hem in dat verband afgelegde verklaring door de rechter niet kan worden gebruikt voor het bewijs van het tenlastegelegde. Dat laatste heeft ook te gelden voor een eventueel aan de rechter overgelegd afschrift van die mondelinge verklaring.

Een en ander laat de bruikbaarheid voor het bewijs van een schriftelijke slachtofferverklaring als de onderhavige onverlet, aangezien die verklaring buiten het kader van artikel 302 Sv in een schriftelijk bescheid is vastgelegd. Geen rechtsregel stond of staat eraan in de weg dat een dergelijke verklaring tot het bewijs wordt gebezigd indien deze aan de bewijsvoorschriften voldoet. Daarin is geen verandering gekomen doordat – ten behoeve van het slachtoffer – het spreekrecht ter terechtzitting is ingevoerd, noch doordat het slachtoffer op de voet van artikel 51b lid 2 Sv, aan het openbaar ministerie kan verzoeken aan het dossier documenten toe te voegen die hij relevant acht voor de beoordeling van de zaak tegen de verdachte of van zijn vordering op de verdachte, zoals een zogenoemde schriftelijke slachtofferverklaring.

Gelet op het voorgaande stond het het hof vrij de schriftelijke slachtofferverklaring op de voet van artikel 344 lid 1, onder 5° Sv voor het bewijs van het tenlastegelegde te bezigen.

De Hoge Raad verwerpt het beroep.