inspirerend om te lezen, maar ook om te relateren aan je eigen situatie

• Motivatie: Emigratie creeërt een nieuwe startpositie, je bent vrijer om nieuwe dingen aan te pakken, te ontdekken. Je blijft niet hangen in je huidige beroep, om te wachten tot je met pensioen kunt. (Frankrijk)
• Motivatie: Het leven bestaat uit hoofdstukken. Onze kinderen gingen richting middelbare school en we dachten na over hun en onze toekomst op een andere plek. Het was zoeken naar een volgende fase in ons leven, met minder tijd op kantoor en minder e-mails. En vooral wilden we die lange grijze winters ontwijken. (Spanje)
• Motivatie: Ik ben altijd reislustig geweest; door mijn tijd bij Buitenlandse Zaken werkte ik al voornamelijk in het buitenland. Nederland werd daardoor wat klein. We houden allebei van onbeperkte ruimte, dat niet alles tot in de puntjes is geregeld en van de ongerepte natuur. Eerst oriënteerden we ons op Namibië, maar uiteindelijk werd het toch Canada. Een cultuur die dicht bij de Nederlandse cultuur ligt, maar dan in een ruimer jasje. (Canada)
• Motivatie: Anonieme personen op kantoren zonder adres met onbereikbare telefoonnummers die allerlei eisen aan je emigratie stellen via onbegrijpelijke formulieren. En dit tegen aanzienlijke kosten met het risico van landuitzetting of detentie. De motivatie om ondanks alles door te zetten moest soms uit onze tenen komen. Een welkom gevoel kregen we er niet van, maar nu, eenmaal gesettled, is het heerlijk wonen en ondernemen. De Canadese bevolking verwelkomde ons wél met open armen. (Canada)
• Motivatie: Veel Nederlanders zijn bezig met kijk-eens-wat-ik-heb. In Noorwegen werken de meeste mensen alleen maar om leuke dingen te kunnen doen. Ze hebben over het algemeen geen zin om zich druk te maken. De Noren zijn veel meer bezig met samen dingen ondernemen. Ieder weekend trekken ze er wel op uit met familie of vrienden. Wijzelf  zijn van huis uit altijd erg op zekerheden gesteld geweest. Je weet wel, vaste baan, een goed huis, pensioentje voor later. Opeens beseften we ons dat we meer uit het leven wilden halen, op avontuur wilden. (Noorwegen)
• Motivatie: Ik was kort geleden weer even in de (Nederlandse) Randstad. Pfff...dat is toch weer aanpassen. Ik ben zo gewend aan de stilte en ruimte, dat ik me nu nauwelijks meer kan voorstellen dat we in die overvolle Randstad hebben gewoond. (Duitsland, Thüringer Wald)
• Oriëntatie: Als Thailand expat hoefde ik geen werk te zoeken, ik kwam er immers vanwege mijn baan. Er was veel ondersteuning, zoals chauffeur, nanny, schoonmaakster, regelmatig tickets naar Nederland, hulp bij calamiteiten. Daarna emigreerden we naar Australië. Als emigrant moesten we alles zelf regelen. Van ziektekosten tot het vinden van werk en woning. Ook al heb je een prachtig CV, dat betekent niet dat je zomaar aan een baan komt. Veelal begin je gewoon weer van onderaf aan. (Van Thailand naar Australië)
• Oriëntatiereis: Ongemerkt was ik al oriënterende tóch in een prachtige droomballon beland. Na enkele dagen op verkenningstrip in ons "toekomstige nieuwe woonland" prikten we die al snel door. Natuurlijk zijn er prachtige huizen aan prachtige meren...maar ook prachtig onbetaalbaar. Natuurlijk is er onmetelijke natuur en bos, maar wonen en werken in de wildernis is niet zo eenvoudig te regelen. En ook Canada bleek fileleed te kennen. Om over de prijzen van drank maar te zwijgen...daar ging mijn dagelijkse wijntje om de dag af te sluiten! (Canada)
• Oriëntatiereis: Vanuit Nederland zagen we op internet ons droomhuis in Slowakije. We oriënteerden ons al een tijdje op een huis in dat land, kenden de regio redelijk goed. Voordat we zelf gingen kijken vroegen we een vriendin die in die regio woont een eerste indruk te vormen. Natuurlijk kreeg ze een flinke vragenlijst mee. Haar bevindingen waren precies waar we op hoopten: tijd om zelf een bezichtiging te gaan plannen! (Slowakije)
• Vaardigheden: The most important skill, besides your online work abilities, that a global nomad needs to have is to be able to refocus. Every airport brings a new home and every seaport new faces and friends and every town new workspace. You are in constant movement and constant adjusting. (Global nomad worker)
• Vaardigheden: Juist dóór de emigratie zijn  we allebei sociaal vaardiger geworden. We waren allebei sociaal niet zo sterk, maar hier moet je dat wel zijn. Als je niet zelf een gesprek begint, gebeurt er niets. Nu we gesetteld zijn, leren we ook meer mensen kennen. En stel dat één van ons alleen komt te staan, dan heb je wel contacten nodig met mensen om je heen. (Nieuw-Zeeland)

inspirerend om te lezen, maar ook om te relateren aan je eigen situatie

• Locatie: Het gemiddelde inkomen in onze streek ligt rond de 400 euro per maand. Dat betekent dat de prijzen van huizen, eten, drinken etc. in het verlengde hiervan liggen. Voor ons een ideaal uitgangspunt. (Hongarije)
• Locatie: We hadden het al bijna gekocht; een groot stuk land vlakbij de rivier met een fraai traditioneel huis erop. Totdat we er op het laatste moment achter kwamen dat er een groot stuwmeer in de buurt gepland stond, waardoor ons land voor tweederde onder water zou komen te staan. Toch maar even verder zoeken! (Portugal)
• Huis kopen: We hadden een uitgebreide financiële planning gemaakt rondom de aankoop van ons huis in België. Toch betrapten we onszelf erop dat we een aantal aannames hadden gemaakt die in de praktijk niet bleken te kloppen. Zo bleek de makelaarscourtage en overdrachtsbelasting veel hoger te zijn dan die in Nederland. Dat scheelde aanzienlijk!
• Huis in Nederland: We konden het ons niet financieel veroorloven om direct samen te emigreren. Ons huis in Nederland was nog niet verkocht, dus mijn man bleef wonen en werken in Nederland. Nu hebben we het huis voor een jaar onderverhuurd aan een expat: de ene expat helpt de andere! Mijn man komt binnenkort definitief naar Canada. (Canada)
• Huis in Nederland: Toen we eenmaal het besluit genomen hadden om te emigreren en het bord in de tuin stond, ben ik direct verhuisdozen gaan halen. In onze straat stonden huizen nooit langer dan drie maanden te koop. Ruim drie jaar en een crisis op de woningmarkt later heb ik de ingepakte dozen maar weer uitgepakt. We hadden in die drie jaar drie kijkers gehad. Gelukkig is het uiteindelijk goed gekomen, maar we hadden een lange adem nodig! (Noorwegen)
• Huis in Nederland: Ik woon al enkele jaren in Hong Kong. We hebben wel ons huis nog in Nederland (verhuurd). We zijn niet belastingplichtig voor inkomstenbelasting in Nederland. We kwamen er achter dat we toch een belastingformulier in moeten vullen om belasting over ons huis in Nederland te betalen; het huis wordt door de Belastingdienst als eigen vermogen beschouwd. En ook over de huurinkomsten die we ontvangen moeten we dus belasting betalen. Toch nog maar eens opnieuw doorrekenen of die verhuur opweegt tegen de kosten en belastingen die we aan het huis hebben! (China)
• Huis kopen: Het was een hele onderneming om een stuk grond te kopen in Griekenland. Voor de aankoop van de grond moesten we uiteraard stukken ondertekenen bij een notaris. Incl. benodigde getuigen, maar die hadden we niet. Onze taxichauffeur werd getuige, samen met de man van de kiosk op de hoek van straat van de notaris. Een docente Engels kwam een en ander vertalen. Op die manier kochten we ruim 4.000 m2 grond! (Griekenland)
• Huis verbouwen: In Griekenland kent men niet zoiets als een aannemer. Iedereen doet een deeltje van de verbouwing: de man van de fundering, de man van het ijzervlechtwerk, de man van de electra, de man van het metselwerk, de man die komt stucen...niemand werkt met elkaar, en soms werkt men tegen elkaar in. Dat is in Nederland soms ook zo, maar dan heb je in de aannemer in ieder geval nog een centraal aanspreekpunt. (Griekenland)
• Huis verbouwen: Onze Duitse aannemer was totaal niet zelfstandig! Bij elk plintje vroegen ze hoe zij het aan moesten pakken, om gek van te worden! Uiteindelijk kozen we voor een Nederlands bedrijf die de klus klaarde. Die communiceerden wel op de manier die ik gewend was. Tegelijkertijd realiseerde ik me hoe sterk mijn Nederlandse gebruiken en manier van communiceren nog was. (Duitsland)
• Huis verbouwen: Na eerste pogingen met een Spaanse aannemer (bleek achteraf niet goed bekend te staan in de regio) en Engelse aannemer (werklui bleven na 1 week weg) vonden we -via via- een betrouwbare en ervaren Spaanse bouwvakker. Had altijd in de bouw gewerkt, maar zat nu zonder baan. Hij vormde een bouwploeg, het bleek een gouden greep. Vakkundige lui die goed volgens de planning werkten en open communiceerden waar het nodig was. Vanaf de start van de verbouwing spraken we veel meer Spaans, en ging onze basis met sprongen vooruit. Een welkom bijkomend voordeel! (Spanje)

inspirerend om te lezen, maar ook om te relateren aan je eigen situatie

• Volgt

inspirerend om te lezen, maar ook om te relateren aan je eigen situatie

• Onderneming: Om het door ons overgenomen hotel-restaurant een goede start te geven en de inwoners van het dorp opnieuw te interesseren zijn we al vrij snel op bezoek gegaan bij de burgemeester. In ons beste Frans maakten we onze visie duidelijk en hebben we hem uitgenodigd voor een maaltijd. Zijn tevredenheid was voor het dorp een teken dat het goed zat. Ook voor het verkrijgen van enkele vergunningen is dat eerste bezoekje waardevol gebleken. (Frankrijk)
• Werk: Mijn vriend wil graag aan het werk op het technische vlak, maar heeft nu een eerste baan bij een wegrestaurant. Het is goed dat hij aan het werk is, zo kom je onder de mensen, zit je in het arbeidsproces en leer je de taal gemakkelijker en sneller. (USA)
• Werk: Toen we nog in Nederland woonden, regelden we al een Noors telefoonnummer. Als we solliciteerden hoefden de Noorse werkgevers niet naar Nederland te bellen. Indirect lieten we daarmee zien dat onze plannen om naar Noorwegen te komen écht serieus waren. Tijdens een vakantie in de regio waar we terecht wilden komen regelden we iemand die het lokale krantje naar ons in Nederland wilde opsturen. Om op de hoogte te zijn van het nieuws, maar ook om de lokale vacatures te kunnen checken. Dat hielp in de zoektocht naar werk. (Noorwegen)
• Werk: Een week nadat ik aankwam, vond ik een plek bij het callcenter van een groot internetverkoopbedrijf. Telefoon aannemen en contact met klanten onderhouden. Daar voelde ik me, ondanks opleiding en werkervaring, niet te goed voor. Ideaal om mijn talenkennis verder te verbeteren, en mijn manager zag al snel dat ik meer in mijn mars had. Inmiddels ben ik als manager verantwoordelijk voor de volledige Nederlandstalige klantenservice en een aantal andere projecten. (Duitsland)
• Werk: Ik verzorg als striptekenaar strips voor Nederlandse kranten. De grappen gaan vrijwel altijd over actuele Nederlandse thema's. Geen enkele lezer heeft ooit gemerkt dat ik als maker al ruim tien jaar op Vancouver Island woon. Ik krijg nu misschien wel meer mee van het nieuws dan toen ik nog in Nederland woonde. (Canada)
• Werk: Ik werk als virtueel assistent: ik verzorg onder andere online klantenservice en chat-support. Daarnaast doe ik de administratie voor een cateringbedrijf, een sportschool en verhuurbedrijf, doe ik DTP-werk voor een ontwerpstudio en verzorg ik de planning tussen zorgverleners en zorginstellingen. Ook werk ik als fotograaf; ik lever aan online wenskaartenwinkels, krijg per verkochte kaart betaald en ben vanuit Spanje geregeld op pad om nieuw beeldmateriaal te schieten. Het opstarten kostte even tijd, maar met deze combinatie van virtuele activiteiten verdien ik inmiddels een goede boterham. (Spanje)
• Werk: Van alles heb ik al gedaan. Van Engelse les geven tot in een hostel werken, van ondersteunen in het basisonderwijs tot het verkopen van medicijnen. Met als uitschieter natuurlijk vier jaar ons eigen koffiecafeetje in Sucre. Een geweldige, soms lastige, erg drukke maar ook heel leerzame en leuke tijd. Wonen in het buitenland is inderdaad een avontuur met ups en downs. De meeste downs heb ik vooral op carrière gebied, na bijna zeven jaar in Bolivia kan ik nog steeds mijn (werk)draai niet vinden. (Bolivia)
• Werk: De kans dat je op Madeira via een instantie een baan vindt is klein; je moet het echt van je netwerk hebben. Ik pendel nu regelmatig op en neer, werk nog in Nederland, ga vaak op bezoek naar Madeira om contacten te leggen en te onderhouden. Ik leer veel van de buitenlanders die er al wonen en werken. Binnenkort gaat het ook mij lukken! (Portugal)
• Werk: Ik kwam niet in een "gespreid expat bedje" terecht. Maar zocht wel zélf de plek uit waar ik wilde gaan wonen en leven. Werken is voor mij geen doel op zich, meer een manier om brood op de plank te krijgen. Toch heb ik nooit moeite gehad om een inspirerende baan te vinden; mijn brede talenkennis, bachelor in politicologie en master in computerwetenschappen hielpen daar aan mee. Toch ging het uiteindelijk vooral om capaciteiten als durf hebben en flexibel zijn, alles aan willen pakken. In Tsjechië startte ik een expat service bureau; ik ontmoette er veel mensen die wel vertrokken waren uit Nederland, maar nooit aankwamen in Tsjechië: ze bleven op en top Nederlands. (Duitsland en daarvoor Tsjechië)
• Onderneming: Ons vak, een combinatie van een dierenpension en het organiseren van wandelvakanties voor mensen met honden, was in Nederland vanwege alle regelgeving bijna niet meer op een normale manier uit te oefenen. De lol om ondernemer te blijven in Nederland was er af. Daarbij waren we op zoek naar een land waar je nog echte seizoen hebt, in combinatie met veel natuur. Scandinavië was een optie, maar uiteindelijk werd het Canada. We runnen er een dierenpension én een reisbureau. (Canada)
• Onderneming: We hebben ons in het begin van onze buitenlandse ondernemingsplannen teveel laten meeslepen door anderen. Het plan was op een gegeven moment nauwelijks meer van ons; een Nederlandse aannemer en externe investeerder liepen er mee weg door de kansen die ook zij zagen. Dat hebben we rigoureus omgedraaid, we hebben afscheid van hen genomen, en nu is het avontuur weer van ons. Het moest vooral leuk blijven, in plaats van een potentieel giga-succes met bijbehorende werkstress. (Portugal)
• Onderneming: Als je in Vietnam wilt investeren, heb je goodwill bij de overheid nodig. Heb je dat niet en maak je fouten in het zakelijke protocol, dan geef je al snel gelegenheid om een investeringsverzoek af te wijzen. Een vergaand voorbeeld van een dergelijke fout is het verkeerd overhandigen van een visitekaartje; een bevriend ondernemer deed dat te plotseling en met één in plaats van de gebruikelijke twee handen... (Vietnam)
• Onderneming: We kozen voor vestiging in het Zwarte Woud. Deze vakantieregio is de laatste jaren nóg populairder geworden en daar waren we naar op zoek: we willen het hele jaar door gasten hebben. Bovendien heeft het gebied alles te bieden: watersport, wandelen, fietsen, mountainbiken, wintersport. Daarmee kunnen we een brede doelgroep aantrekken. (Duitsland)
• Wat onderneem je als partner: In Nederland was ik hoofd activiteitenbegeleider in een verpleeg- en verzorgingstehuis. Mijn man kreeg de kans om de China-vestiging van het consultancy bedrijf waar hij werkt te gaan leiden; ik ging mee. Ik heb net mijn eerste jaar als kleuterjuf op een internationale school afgerond. Qua niveau is het werk niet te vergelijken, maar het is leuk werk, ik heb veel vrijheid. En de banen liggen nou eenmaal niet voor het oprapen als je geen Chinees spreekt. Mijn man werkt zich in zijn carrière in een rechte lijn naar boven, ik klim langzaam op en zak steeds weer naar beneden. Maar dat wist ik van tevoren en dat is deze buitenlandervaring me ook wel waard. (China)
• Wat onderneem je als partner: Mijn partner is voor werk uitgezonden naar Parijs en ik ben meegegaan. Ik stelde mezelf de vraag: wat ga ik doen? Het was een logische stap mijn eigen ervaringen als expat te combineren met mijn deskundigheid als psycholoog. (Frankrijk)
• Wat onderneem je als partner: Ik werkte in Nederland al lang en naar tevredenheid in het onderwijs. Plots kreeg mijn vrouw de kans om voor enkele jaren uitgezonden te worden; een kans die we met ons gezin niet wilden laten lopen. Ik zie wel wat ik straks ga doen in het buitenland; eerst moeten we als gezin wegwijs raken en heb ik uiteraard de directe zorg voor onze kinderen van nu drie en vijf. (Suriname)
• Wat onderneem je als partner: Het leven hier bevalt me erg goed. Ik geef onze zoon in de middag Nederlandse les. En ben actief als vrijwilliger op zijn school, bij een voedselbank in het dorp en bij het Rode Kruis. Tijd voor een baan heb ik niet, maar in ons geval is dat ook niet noodzakelijk. (Duitsland)
• Wat onderneem je als partner: Het leven voor een meekomende partner is lastiger. Je eigen groei staat stil, terwijl de groei van je partner juist enorm groot is. De meeste andere expat vrouwen hier hadden zelfs een mooie carrière afgebroken om met hun man mee te gaan naar Thailand. (Thailand)
• Project opzetten: Tijdens een verkenningstrip in Uganda begon ik wel eens over het afnemende draagvlak in Europa voor ontwikkelingshulp. En dat Afrika het zelf maar moet opknappen. Maar ja, stond ik daar te pleiten en filosoferen tegenover een man die geen schoenen aan had. Een ander zei tegen me: 'Vergeet niet, er zijn vele soorten Afrika.' (Uganda)
• Project opzetten:
  • Richt een stichting op om subsidie aan te kunnen vragen, let op dat jouw partner ter plaatse ook iets dergelijks nodig heeft (NGO-Status).
  • Zorg voor steun in uw omgeving: zowel mensen die meewerken als mensen die financieel willen ondersteunen.
  • Denk na over zelfredzaamheid, hoe kun je zelf financiële middelen genereren.
  • Zorg voor goede communicatie over behaalde resultaten naar je achterban. Maak foto's of een filmpje en maak een website waarop mensen de resultaten kunnen zien.
  • Evalueer het project op effectniveau: wat is het effect van je project op het gebied van armoedebestrijding? Evalueer ook met de doelgroep, niet alleen met de partnerorganisatie.
  • Probeer lokale overheden bij het project te betrekken, om duurzaamheid van het project te vergroten.
  • Samenwerking met een partner in een ontwikkelingsland moet groeien. Begin daarom met een klein en eenvoudig project.
  • Zorg dat de lokale bevolking projecteigenaar is, wanneer je een ontwikkelingsproject opzet. Dit zodat zij zich verantwoordelijk voelen voor het proces en het resultaat.
  • Je moet het wel echt doen! Gewoon aan de slag gaan! Geloof in jouw project!
  • Denk na over wat jouw eigen (privé) doelen zijn: wat wil je zelf bereiken en hoe ga je dit volhouden.
  • Haak aan bij bestaande initiatieven. Die zijn vanuit de lokale bevolking gekomen en worden hen niet opgelegd. Hebben kennis en kunde soms al in huis.
  • Weet hoe een dorp of gemeente functioneert en wie de sleutelfiguren binnen de gemeenschap zijn.
  • Voorkom teleurstellingen en initieer pas projecten als het geld er is. De volgorde is heel belangrijk: eerst geld, dan de uitvoering,
  • Spreek naast particulieren ook juist bedrijven aan bij het werven van fondsen. Bijna elk bedrijf heeft een potje om te steunen. Doe dit via je netwerk: iedere vriend of vriendin heeft wel een werkgever die bereid is een schenking te doen.
  • Bouw op je netwerk en probeer je netwerk te vergroten middels anderen en middels organisaties.
  • Leer van anderen, je hoeft het wiel niet opnieuw uit te vinden.

inspirerend om te lezen, maar ook om te relateren aan je eigen situatie

• Visa & vergunningen: I’ve been in and out immigrations offices in the Philippines a few times now, and every time I’m impressed with the incredible patience of the immigration officers handling the numerous request from demanding visitors. Sometimes I felt ashamed I was one of the visitors when watching people behave very badly and very rude towards the officers in charge. (Philippines)
• Visa & vergunningen: Een werkvergunning is hier niet nodig. Bovendien zijn er op mijn vakgebied regelmatig vacatures voor koks of keukenhulpen te vinden. Ik had binnen no time keuze uit meerdere banen. Ik moest wel even wennen aan de omgangs- en beleefdheidsvormen, óók in de keuken. Maar dat zijn ze hier nu eenmaal gewend. (Duitsland)
• Visa & vergunningen: Het was een heel traject. Natuurlijk het invullen van allerlei papieren, medische keuringen, x-rays maken, bloed af laten nemen en uiteindelijk voor een interview naar het consulaat in Amsterdam. We werden binnen vijf minuten afgewezen omdat mijn partner niet voldeed aan de benodigde diploma’s en werkervaring. Het was volgens ons ongegrond en we zijn ertegen in beroep gegaan. Ruim vier maanden later mochten we weer op interview, met de benodigde papieren. We stonden weer binnen vijf minuten buiten, maar dit keer wél met de goedkeuring voor een Green Card in onze handen. (USA)
• Visa & vergunningen: Heb je een visum afwijzing ontvangen? Verlies niet té snel de moed. Wij ontvingen ook een afwijzing, zonder duidelijke gronden waarop de beslissing was gebaseerd. Er was een mogelijkheid om in beroep te gaan. Wij vermoedden dat de afwijzing kwam doordat onze dochter een insulinepomp heeft. Na wat speurwerk, contact met de diabetesvereniging in Nieuw-Zeeland en een ondersteunende brief van de kinderarts in Nederland hebben we het beroep ingediend. Enkele maanden later kregen we alsnog een volledig akkoord. (Nieuw-Zeeland)
• Visa & vergunningen: We hadden onvoldoende punten om een visum te krijgen. Maar er was een mogelijkheid om een staat aan te schrijven die een tekort heeft aan jouw beroep. We werden gesponsord, wat wil zeggen dat je in ruil voor het visum minimaal de eerste twee jaar in die staat verblijft. Voor mijn man, die stukadoor is, was er volop werk te vinden. (Australië, Tasmanië)
• Testen & Toetsen: In Australië is volop vraag naar psychologen. Zowel voor het visum als voor het lid worden van de Australische psychologenvereniging moest ik de IELTS toets (International English Language Testing System) doen. Nog best lastig; ik had er drie pogingen voor nodig. Daarnaast had ik een aanbeveling nodig van mijn huidige werkgever in Nederland. Ik moest dus vroegtijdig mijn emigratieplannen delen. Wel zo eerlijk ook vond ik zelf, hoewel ik nu financieel zelf opdraai voor enkele cursussen waar ik mee bezig was. (Australië)
• Testen & Toetsen: Wil je als docent in Australië aan de slag, dan moet je eerst IELTS (English Language Test) en de juiste visa hebben. Daarnaast moet je vaak ook een verklaring omtrent gedrag, gezondheidsverklaring, docent-registratiebewijs plus nog een soort van lesgeefbewijs hebben: alles om te kunnen aantonen dat je bevoegd bent om les te geven. (Australië)
• Visa & vergunningen: Na een paar verlengingen van mijn toeristenvisum van telkens 6 maanden werd de Canadese immgratiedienst strenger. Het feit dat ik een nieuwe liefde had gevonden (die mij ook kon en wilde onderhouden) was niet voldoende om te mogen blijven. Al een tijd was ik bezig om geregistreerd te worden als verpleegkundige, mijn beroep in Europa. De 'registered nurse' visumaanvraag was pittig, met verschillende examens (taalkennis en beroepskennis); ik slaagde niet direct. Toen ben ik voor 'practical nurse' gegaan, een iets eenvoudiger aanvraag. Na verloop van tijd kreeg ik, nu we langer dan één jaar samenwoonden, de mogelijkheid om tóch een permanent resident te worden op 'common law' basis. Die kans grepen we, ik werd permanent resident! Ondertussen volg ik een online cursus van enkele maanden, om alsnog de 'registered nurse' status te behalen. En uiteindelijk wil ik graag Canadese worden, maar dat kan pas enkele jaren nadat je permanent resident bent geworden. (Canada)
• Visumbemiddeling: Maak je gebruik van een ervaren bemiddelaar, stel je dan nog steeds in op veel eigen (regel)werk. Van deze ervaren bemiddelaar kregen we (veel) huiswerk mee, met name gericht op het verzamelen van allerlei documenten en het invullen van formulieren. (Canada)
• Visa & vergunninngen: We planden een Canada trip van enkele weken om niet alleen wat regio's te verkennen, maar ook om persoonlijk onze permanent residence card op te gaan halen bij de immigratiedienst. Bij het gesprek moesten toch nog wat formulieren worden doorgesproken en ingevuld. De ambtenaar zou later de fel begeerde pr-card naar ons opsturen, maar daar hadden we al wel een adres in Canada voor nodig. Een adres van vrienden was niet genoeg, en opsturen naar Nederland deden ze niet. Een tegenvaller dat we hét bewijs nog niet mee konden nemen, maar tijdens een volgende trip naar ons toekomstig woonland kwam het alsnog goed. (Canada)
• Visa & vergunningen: Ondanks dat mijn klant door medische omstandigheden een visum voor Australië kreeg afgekeurd, is het uiteindelijk toch gelukt. Daar moest een door ons opgestelde brief met onderbouwing aan te pas komen, inclusief verklaringen van de oncoloog dat behandelingen succesvol waren geweest en de kans op herhaling veel kleiner was dan door de immigratiedienst verondersteld. (Australië & Nieuw-Zeeland, visumbemiddelaar)

inspirerend om te lezen, maar ook om te relateren aan je eigen situatie

• Eerste periode na aankomst: Ondanks dat we ons redelijk goed hebben kunnen voorbereiden, heb ik me op één ding toch echt flink verkeken. Ik dacht 'als we maar eenmaal zijn vertrokken, dan valt er een hoop van ons af. Dan is die periode van eeuwig lang lijkende voorbereiding voorbij'. Dat laatste klopte, maar het is niet zo dat het dan wat minder druk wordt. Júist niet. De echte regel'stress' ontstond pas in de eerste weken na aankomst. Alles was nieuw, alles was vreemd, dingen regelen duurde opeens drie keer zo lang als in Nederland. En de hoeveelheid te regelen zaken leek maar niet minder te worden. Pas na enkele maanden kon ik een beetje tot rust komen en tijd nemen om zelf te aarden.
• Eerste periode na aankomst:  Mijn advies aan ouders die gaan emigreren: regel zo snel mogelijk een goede oppas. Dan kun je allebei je eigen dingen doen. In Nederland kon ik terugvallen op onze ouders. Dat gemis heeft veel impact in je dagelijks leven, in Nederland breng je de kinderen makkelijker even bij opa en oma. Daardoor waren we in onze vrijheid beperkt. En omdat mijn man een fulltime baan had, was vooral ik in het begin in mijn vrijheid beperkt. Mijn man paste zich juist snel aan, zijn leven was georganiseerd, hij ontmoette allerlei nieuwe mensen. (Griekenland)
• Eerste periode na aankomst: Je leeft eigenlijk in een constante staat van verhoogde intensiteit. Geen dag is hetzelfde, constant vragen nieuwe zaken je aandacht. Dat vonden wij wel prettig, we werden opnieuw uitgedaagd om onze routine en vastgesleten Nederlandse patronen los te laten. Dat was nu juist de reden waarom we minimaal een paar jaar in het buitenland wilden wonen en werken. (Argentinië)
• Eerste periode na aankomst: Om het door ons overgenomen hotel-restaurant een goede start te geven en de inwoners van het dorp opnieuw te interesseren zijn we al vrij snel op bezoek gegaan bij de burgemeester. In ons beste Frans maakten we onze visie duidelijk en hebben we hem uitgenodigd voor een maaltijd. Zijn tevredenheid was voor het dorp een teken dat het goed zat. Ook voor het verkrijgen van enkele vergunningen is dat eerste bezoekje waardevol gebleken. (Frankrijk)
• Eerste periode na aankomst: We kwamen aan in Tsjechië en ik moest twee dagen later al starten in mijn nieuwe baan. Al het regelwerk kwam bij mijn vrouw terecht; ik heb dan ook veel bewondering voor haar doorzettingsvermogen in die eerste periode. Ik werd prima opgevangen en wegwijs gemaakt door collega's, maar in de tussentijd moest zij alle praktische zaken alleen uitvogelen. (Tsjechië)
• Eerste periode na aankomst: Ik ben ondernemend, ik vind het leuk om van alles te ontdekken: leuke restaurantjes, nieuwe speeltuinen voor de kinderen. Ik was best verlegen in Nederland, maar ontdekte in Athene nieuwe manieren om mensen makkelijk aan te spreken. Er veel op uit gaan was voor mij zeker ook een manier om de eerste fase van gewenning door te komen. (Griekenland)
• Eerste periode na aankomst: Verhuizen naar Griekenland klinkt best romantisch, maar dat was het vaak niet. Ik zat met kleine kinderen in een appartement in Griekenland, mijn man was voor zijn werk regelmatig en ook voor langere periode weg. We gingen in het begin weinig naar buiten, ik keek veel tv. Ging ik er eens op uit met de kinderen, dan werden we afgezet door de lokale taxichauffeur. Nee, die beginperiode was niet prettig. (Griekenland)

inspirerend om te lezen, maar ook om te relateren aan je eigen situatie

• Anderen betrekken: We vertellen de kinderen de boodschap "we gaan proberen een vergunning te bemachtigen" expres niet thuis, maar tijdens een korte vakantie. Als ze weg zijn uit hun huiselijke omgeving kan het nieuws makkelijker opgenomen worden, zonder dat ze het meteen aan hun vrienden en vriendinnen in de buurt moeten uitleggen of verklaren. We willen het tegelijkertijd niet zwaar beladen laten overkomen omdat ze zo jong zijn en omdat het nog zo onzeker is. Wel vinden we het belangrijk om ze er gelijk bij te betrekken. We zijn altijd heel open en eerlijk tegen ze. Dat betekent trouwens niet dat we alles met ze bespreken, zeker niet. (Nieuw-Zeeland)
• Anderen betrekken: Wees reëel, ook naar je achterblijvers. Ook al emigreerden wij naar een land dat een buurland is van Nederland, hebben we altijd benadrukt dat de afstanden groter zijn dan je denkt. Alleen al onze woonregio is groter dan Nederland. Het is "maar" 500 kilometer, maar dat is te ver om even voor een verjaardag over te komen. Dat moeten je vrienden en familie die achterblijven goed beseffen. (Duitsland)
• Anderen betrekken: Wees eerlijk, juist ook naar je familie en vrienden in je voormalige thuisland. Wij zeggen tegen onze familie en vrienden gewoon hoe en wat wij zoal mee maken, ook de minder leuke dingen. We voeren geen toneelstukje op. In Nederland was ons leven niet altijd geweldig, en nu we in Spanje wonen ook niet. (Spanje)
• Anderen betrekken: We hadden net een stevige ziekteperiode achter de rug. Na een periode van zware behandelingen kregen we vanuit het ziekenhuis groen licht om onze emigratie plannen weer op te pakken. Het thuisfront reageerde minder positief, vonden ons gek, onverantwoord, egoïstisch. Toch, of juist daardoor, hebben we doorgezet. (Canada)
• Anderen betrekken: Wel tien keer hebben we aan dezelfde persoon uitgelegd wanneer we nu toch écht gingen vertrekken. Het was geen gebrek aan belangstelling, maar mensen denken, als je je beslissing eenmaal hebt gedeeld, toch vaak dat je binnen enkele maanden weg bent. Keer op keer legden we uit dat de visumprocedure lang duurt, in verschillende fasen verloopt. Het zal wel zijn nut hebben voor de achterblijvers en de vertrekkende partij, maar was af en toe ook wel vermoeiend. (Canada)
• Anderen betrekken: We waren best zenuwachtig toen we onze kinderen op de hoogte brachten van de definitieve beslissing. Mijn partner en ik hadden een korte powerpoint voorbereid met daarin veel beeldmateriaal van de nieuwe bestemming en een aantal weetjes waarvan we gokten dat die hen zouden interesseren, nieuwsgierig zouden maken. Natuurlijk hebben we er eerst over gesproken, maar de powerpoint ondersteunde onze boodschap en tegelijkertijd kon iedereen het ook even laten bezinken, vóórdat alle reacties loskwamen.
• Anderen betrekken: Voor onszelf hadden we al langer de plussen en minnen van een emigratie op een rij. Maar wat gingen we daarvan delen met de kinderen? Het hielp dat we ook samen met hen lijstjes gingen maken van "voors" en "tegens". Daarop konden we zelf inhaken met onze eigen twijfelpunten, zonder het teveel te benadrukken. En de kinderen gingen zien dat het ook voor ons op sommige terreinen een spannend avontuur was.
• Afscheid nemen: Ik sta op mijn eigen afscheidsfeestje en iedereen probeert vrolijk te doen. Maar het loslaten van alle zekerheden valt me erg zwaar. Ik zie foto's voorbij komen op een last-minute geregelde beamer. Al die mooie momenten met al die mooie mensen. 'Waarom hebben we in godsnaam hiervoor gekozen', gaat regelmatig door mijn hoofd heen. Ik had me er nog zó op voorbereid, op dat afscheid nemen. Nu het zover is, vind ik het verdomd moeilijk.
• Afscheid nemen: Achteraf gezien vind ik het prettig dat ik mijn ouders beide heb kunnen begeleiden tot hun sterfbed. De emigratieplannen zijn pas daarna echt concreet geworden. Dat heeft hen verdriet bespaard, maar ik heb er zelf ook een beter gevoel bij. (Canada)
• Afscheid nemen: Vlak voordat ik naar Chili vertrek heb ik vanavond met mijn familie... mijn verjaardag 2 maanden te vroeg gevierd, stond de zak van Sinterklaas zo'n 2,5 maand te vroeg op de stoep (inclusief pepernoten en gedichten) en hebben we het rijkelijke Kerstdiner al helemaaaal te vroeg met zijn allen gegeten.. we waren alleen nog vergeten oliebollen te bakken! Een stevig afscheidsfeestje dus! (Chili)
• Afscheid nemen: Mijn vader riep vroeger altijd al dat ik niet in Nederland zou blijven. Mijn ouders gunnen mij en mijn vriend ons nieuwe leven in Amerika, omdat ze weten dat het al jaren onze wens is. Ze willen ons geluk niet in de weg staan. Maar ze stonden zeker niet te springen dat we weggingen. En er rolden toch ook heel wat tranen! Gelukkig ben ik onderdeel van een gezin waar het uiten van je emoties al van vroeger uit heel normaal is, en waar over alles gesproken kan worden. Dat maakt uiteindelijk ook het proces van emigratie en afscheid nemen iets makkelijker. (USA)
• Afscheid nemen: Toen wij gingen emigreren hebben wij een afscheidsfeestje gegeven voor onze dierbaarste vrienden. Tapas eten in een restaurant en daarna lekker dansen. Wanneer je het zelf gaat organiseren ren je de hele avond en heb je voor niemand tijd, maar op deze manier heb je ook tijd om met je gasten te praten, zeker als je de groep niet te groot houdt. (Peru)
• Afscheid nemen: Nieuwe sociale contacten opdoen als expat is niet gemakkelijk, maar wanneer je dan een klik met iemand hebt deel je iets bijzonders samen. Je zit in hetzelfde schuitje: hetzelfde vreemde land, dezelfde aanpassingsproblemen, dezelfde lange dagen die je als expatpartner moet vullen wanneer je man aan het werk is. Maar ook weer afscheid nemen, dat is inherent aan het leven als expat: je ontmoet veel nieuwe mensen, maar moet altijd weer afscheid nemen van degenen die eerder weggaan. (Indonesië)
• Afscheid nemen: Wij hadden, bewust of onbewust, eigenlijk niet zo nagedacht over een moment van afscheid nemen van familie en vrienden. Totdat we met ons gezin op Schiphol stonden, omringd door een grote groep bekenden. Iedereen moest vreselijk huilen. Ik had me het afscheid voorgesteld als iets positiefs, als een stap naar iets nieuws, maar velen om ons heen hadden er moeite mee. En dat sloeg op ons over, het heeft best lang geduurd voordat dat nare gevoel wegebde. Als ik het over mocht doen, zou ik een bewust afscheidsmoment inplannen. (Canada)
• Afscheid nemen: Organiseer je een afscheidsfeestje? Geef aan dat je geen kilo’s drop en potten pindakaas mee gaat nemen naar het buitenland maar vraag b.v. een kleine bijdrage voor een goed doel in je nieuwe land. Toen we na 4 jaar terugkwamen, hebben we uiteraard ook een aanscheidsfeestje gehouden! (Argentinië)
• Afscheid nemen: Ik kreeg een enorme strandhanddoek met Hollandse molens, dat vond ik erg leuk. Verder kleine cadeautjes, bijvoorbeeld koelkastmagneetjes van NL zoals molens, klompjes, etc. (Kenia)
• Afscheid nemen:  We hebben een week voordat onze vrienden vertrokken, een doos vol drop, geurkaarsjes, stroopwafels, een ingelijste foto van ons, servetjes met molens en klompjes, enz, enz naar hun nieuwe woonadres gestuurd. Toen ze daar aankwamen, stond die doos als welkomstkado en verrassing op hen te wachten. Dat werd gewaardeerd! (Frankrijk)
• Relatie onderhouden: Op moeilijke momenten voerden we soms felle discussies. Mijn man wilde graag en snel emigreren, maar we hadden de afspraak gemaakt dat pas te doen na het afstuderen van onze kinderen. Gelukkig bleven we wel altijd in gesprek. We vonden een compromis; hij is al wat vaker een paar weken achter elkaar in Portugal, vooral om het huis voor te bereiden op bewoning. (Portugal)
• Integreren: Bij een badmintonclub (mijn sport uit Nederland) maakte ik al snel nieuwe vrienden. Door mijn introductie van de -Nederlandse- gewoonte van een drankje na het sporten ontstond een nieuw ritueel, met veel lol. Ook via de kinderen legden we veel contacten en daarnaast organiseerden we geregeld activiteiten en feestjes. Netwerken is niet persé moeilijk...maar het moet wel écht uit jezelf komen. (Canada)
• Integreren:  Niet veroordelen. Ook al is het de biljartclub of de breiclub: ga overal heen. Als mensen je uitnodigen: ga er heen! Houd een open blik; mensen zijn anders en "anders" kan ook goed zijn. (Australië)
• Integreren: Om snel te integreren in het dorp is mijn partner bij de vrijwillige brandweer gegaan. Hierdoor leerden we een aantal jongere mensen kennen. Om onszelf voor te stellen organiseerden we ook een open dag op ons eigen veebedrijf. Dat was zo'n succes dat we het nu jaarlijks organiseren. (Duitsland)
• Integreren: Mijn man gaat met onze dochters vaak naar de speeltuin als ik aan het werk ben. Dat is dé plek waar je mensen tegenkomt en laagdrempelig kennissen op kan doen. Omdat kinderopvang zo duur is, zitten veel mensen in Amerika in hetzelfde schuitje en kom je makkelijker aan nieuwe contacten, via de speeltuin. (USA)
• Integreren: Ik besloot al snel na aankomst fanatiek te gaan socializen: iedere borrel, alle bijeenkomsten van expat netwerken en iedere expatdames-koffie-ochtend liep ik af. Wie zouden vrienden kunnen worden, wie heeft dezelfde interesse, hoe lang blijft deze persoon nog in India voordat ze weer overgeplaatst wordt? Het was vaak intensief, ik stelde veel vragen, maar het leverde me ook een aantal goede contacten op! (India)
• Integreren: Heerlijk die multiculturele omgeving, de tolerantie en integratie van al die culturen. Als je een goed voorbeeld zoekt van een multiculturele samenleving: dit is er een. Maar liefst vijftig procent van de inwoners is immigrant. Het hele begrip "buitenlander" bestaat hier eigenlijk niet, juist omdat bijna iedereen het zelf is. Wel is het land redelijk bureaucratisch, en ook op technisch gebied -bijvoorbeeld online winkelen- bleek men minder verder dan ik dacht. (Canada)
• Integreren: Voor veel activiteiten op Curaçao is er, in tegenstelling tot in Nederland, helemaal geen leeftijdsgrens. Als 70-jarige kan je nog prima gaan dansen, iedereen vindt dat leuk en er wordt helemaal niet raar gekeken. Ideaal om kennis te maken met de cultuur op Curaçao! (Curaçao)
• Relatie onderhouden: Ik kreeg last van een schuldgevoel. Mijn gezin was vooral vanwege mijn werk en carrièrekansen meeverhuisd. Ik was extra gemotiveerd om mijn werk goed te doen, maar kreeg ook het gevoel dat de nieuwe opdracht móest slagen. Twijfels die ook ik soms had hield ik voor mezelf. (Zuid-Afrika)
• Relatie onderhouden: Toen mijn eerste arbeidscontract in Nieuw-Zeeland onverwacht niet werd verlengd door de economische crisis, ontstond er bij ons allebei paniek. Wat nu? Om toch maar weer zo snel mogelijk inkomen te hebben, heb ik een baan aangenomen die niet bij me paste. Ik had het al snel niet goed naar zijn zin in die nieuwe baan. Ik sprak er niet echt over met mijn vrouw, was bang dat het voor ons allebei te moeilijk zou worden. Vooraf hadden we het ons nog zó voorgenomen: goed blijven praten als er moeilijke momenten zouden komen. Maar als je in zo’n situatie komt, is dat toch lastig. (Nieuw-Zeeland)
• Relatie onderhouden: Ik ben in Nieuw-Zeeland juist een veel aangenamer persoon -en partner- geworden. In Nederland was ik vaak kortaf, gestresst. Ik denk dat ik in Nederland nooit zo ontspannen ben geweest als nu. Hier ben ik anders. Als ik in de drie jaar dat we hier wonen drie keer chagrijnig ben geweest, is dat veel. Het komt door de hele omgeving. Die is zoveel meer ontspannen. De natuur is prachtig, er is meer ruimte en rust. (Nieuw-Zeeland)
• Contact houden met Nederland: Ik voelde me steeds schuldig. Dat gevoel bleef maandenlang bestaan na ons vertrek, en eigenlijk is het nooit helemaal weg. Mijn ouders en vrienden deden hun best enthousiast te zijn, maar ze verborgen hun echte gevoelens. Ik had ook continu het gevoel dat ik vanalles miste waar ik bij had moeten zijn: verjaardagen, een scheiding van goede vrienden, een begrafenis. Dat vind ik echt nog steeds het meest lastige aan emigreren. (Suriname)
• Relatie onderhouden: Communicatie is zo belangrijk. Je worstelt bij het settelen in het buitenland allebei met hetzelfde. Je bent geneigd om alles vanuit je eigen gezichtspunt te zien, maar het is belangrijk om je ook in de ander te verplaatsen. En om elkaar de ruimte te geven om te balen, om de ander baalmomenten te gunnen. Ook wij hebben lastige periodes gehad. Met hulp van een gesprekscoach kwamen we daar doorheen. Hij gaf ons inzicht in onszelf, en in onze relatie. Dan snap je beter waar het even verkeerd ging en wat je in het vervolg anders kan aanpakken. (Griekenland)
• Contact houden met Nederland: Zes weken voordat we vertrokken werd bij mijn moeder kanker gediagnosticeerd. Ook met mijn broer gaat het medisch gezien niet goed. Nu ik vertrokken ben staat mijn vader er alleen voor. Gelukkig steunde de familie ons in het besluit toch te vertrekken, we hebben afgesproken dat zij ons op de hoogte stellen als er iets verandert. Mocht de situatie verslechteren, dan gaan we al dan niet tijdelijk terug. (USA)
• Contact houden met Nederland: Ik vind het heerlijk te werken in een internationale onderneming; collega's (en soms ook vrienden) komen uit Amerika, Bulgarije, Italië en natuurlijk Duitsland. Toch zoek ik af en toe bewust het contact met andere Nederlanders op. De manier waarop wij met elkaar omgaan, de humor, het dollen: dat vind je nergens anders. (Duitsland)
• Bezoek ontvangen: Tussen augustus en december hebben we vijftien weekenden bezoek gehad van vrienden en kennissen uit Nederland. En vijf weken niet. Wow, dat is eigenlijk best wel veel. Natuurlijk is het leuk als mensen de moeite nemen om ons op te zoeken. Maar ik heb er tegelijkertijd een halve (weekend)dagtaak aan om iedereen te entertainen. (Duitsland)
• Bezoek ontvangen: Eerst ontving ik bijna om het weekend bezoek uit Nederland. Londen is dichtbij, de reis is voordelig. Ik heb wel gemerkt dat dat na de eerste periode minder werd; nu komt er gemiddeld nog eens per 2 maanden iemand op bezoek. De urgentie is er vanaf. Gelukkig maar, want ik was na zo'n weekend vaak kapot. (Engeland)
• Tussentijds bezoek aan Nederland: Voor een tussentijds bezoek waren we even terug in ons voormalige vaderland; wat een enorme emotie-rollercoaster was dat! Het was vreemd, maar ook heel erg normaal, het terugzien van familie en vrienden was heerlijk, maar ook moeilijk. We hadden zoveel te vertellen, maar misten vaak de juiste woorden. En terug in Nieuw-Zeeland moesten we óók weer even bijkomen. Emigreren is dus ook leren omgaan met gemis en afscheid. (Nieuw-Zeeland)

inspirerend om te lezen, maar ook om te relateren aan je eigen situatie

• Culture shock: Ik was vergeten hoe gehaast iedereen in Nederland is. Gingen we in Australië vaak spontaan bij vrienden of buren op bezoek, in Nederland moest ik wennen aan het feit dat iedereen een volle agenda heeft en je alleen met een vooraankondiging of op afspraak langskomt. (Teruggekeerd uit Australië)
• Opnieuw wennen: Toen we nog in Nederland woonden gingen we met het gezin jarenlang rond Kerst naar ons favoriete restaurant, waar ze ons goed kenden. Dat was stiekem best belangrijk geworden. In het buitenland gingen we ook uit eten rond Kerst, maar dat was toch anders en iedere keer op een andere locatie. Bij terugkeer hadden we ons dan ook voorgenomen deze traditie weer in ere te herstellen. Bleek het restaurant verkocht te zijn, met een andere uitbater dus, volledig verbouwd en een totaal andere kaart. Weg traditie. (Teruggekeerd uit Singapore)
• Opnieuw wennen: Ik was gewend om, op een vriendelijke maar toch ook duidelijke toon met ons huispersoneel om te gaan. Dat was nu eenmaal de manier van met elkaar omgaan. Terug in Nederland gaf ik dan ook duidelijke instructies aan de nieuwe schoonmaakster...en belandde ik met haar in een onprettige discussie over wederzijdse verwachtingen en omgangsmanieren. Een tijd later hebben we het er nog eens over gehad en er om gelachen, maar het moment zelf was behoorlijk confronterend. (Teruggekeerd uit Malawi)
• Opnieuw wennen: Onze kinderen, allemaal geboren in het vrijwel altijd aangenaam warme buitenland, wisten niet wat ze overkwam toen de Nederlandse winter aanbrak. Dikke winterjassen, handschoenen, sneeuw, gladheid; het was allemaal nieuw. Natuurlijk waren we wel eens op bezoek geweest in Nederland, maar altijd in het voorjaar of de zomer. (Teruggekeerd uit Thailand)
• Opnieuw wennen: Ik woonde en werkte als ondernemer en investeerder in een klein vissersstadje in Vietnam. Ik was er de enige investeerder van formaat, hetgeen me regelmatig tv-interviews en een hoop uitnodigingen voor ceremoniële bijeenkomsten opleverde. Locals nodigden me vaak bij hen thuis uit. Teruggekomen in Nederland was ik weer 'één van de velen'. Dat gaf dubbele gevoelens; ik had meer privacy en werd niet meer gezien als wandelende bankier, maar tegelijkertijd miste ik die drukte en hectiek rondom mijn persoon ook. (Teruggekeerd uit Vietnam)
• Opnieuw wennen: Toen ik op vijftienjarige leeftijd terugkwam in Nederland, vielen alle zekerheden van mij weg. Ik had geen plek meer die ik thuis kon noemen. Ik kende de mode en de gewoonten niet en ik had hier geen vrienden. Ik voelde me vaak alleen. En ik miste iemand bij wie ik mijn verhaal kon doen, iemand die écht naar mij luisterde en mij begreep. (Third Culture Kid)
• Terugkeren met kinderen: Bespraken we de op handen zijnde terugkeer naar Nederland, dan maakten onze al wat oudere kinderen zich vooral zorgen om hun kledingkeuze, voorkeuren in muziek, kapsel, etc. De achterliggende gedachte was natuurlijk of ze wel aansluiting zouden vinden bij hun leeftijdgenoten in Nederland, of ze er wel 'bij gingen horen'. Dat ging uiteindelijk eigenlijk best soepel, de meeste kinderen vonden die buitenlandverhalen eigenlijk wel 'stoer' en dat hielp bij het opnieuw aansluiting krijgen. (Teruggekeerd uit Hong Kong)
• Terugkeren met kinderen, Timing: Onze zoon hoorde het nieuws van de terugkeer naar Nederland uiteindelijk via een vriend, die het van zijn ouders had gehoord. In de expatgemeenschap wordt voortdurend gevraagd wanneer je weer vertrekt, dus hadden wij het aan andere expats verteld. Dat was vervelend, hij is een tijd terecht boos geweest dat wij het hem niet al hadden verteld. (Teruggekeerd uit Singapore)
• Terugkeren met kinderen, Voorbereiding: Gezien de geringe vliegtijd van ongeveer 6 uur én het feit dat we al vroeg wisten dat we zouden gaan terugkeren, zijn we met onze dochter voor het definitieve vertrek uit Ghana al eens teruggevlogen naar Nederland. Even opnieuw 'live' kennismaken met vrienden en familie, even langs haar oude school waar ze zou gaan terugkeren, even de ooit zo vertrouwde omgeving weer zien. Dat hielp onze dochter bij het afscheid nemen in Ghana. (Teruggekeerd uit Ghana)
• Terugkeren met kinderen: Ik ben de eerste periode na terugkeer niet direct weer aan de slag gegaan; heb bewust tijd genomen om onze twee dochters een goede en vertrouwde start te geven. Kwamen ze uit school, dan was ik thuis en hoefden ze niet naar de opvang. Zo kregen ze de tijd om weer te wennen aan Nederland. Pas na een maand of zeven heb ik mijn eigen carrière langzamerhand weer opgepakt. (Teruggekeerd uit USA)
• Terugkeren met kinderen, Culture shock: Ik had het grootste deel van mijn jaren als kind in het buitenland gewoond. Had een totaal ander leven achter de rug dan mijn leeftijdsgenoten in Nederland; ik deed het in de periode na terugkomst dan ook iedere keer net verkeerd; zei de verkeerde dingen, gaf de verkeerde emoties, droeg de verkeerde kleding. Dat was heel vermoeiend. Maar vooral die brutaliteit van Nederlandse kinderen, dat grove gedrag, het weinige respect voor ouderen: ik heb daar niet aan kunnen wennen. Die tijdelijke cultuurschok waar ze het over hebben duurde bij mij zo'n 3,5 jaar! (Teruggekeerd uit Latijns-Amerika)
• Terugkeren met kinderen, Onderwijs: We vonden het niet makkelijk om onze kinderen weer op het juiste niveau in te laten stromen in het Nederlandse basisonderwijs. Er werden diverse testen afgenomen, maar uiteindelijk bepaalde vooral het overleg tussen ons en de school de uiteindelijke keuze. (Teruggekeerd uit Canada)
• Terugkeren met kinderen, Onderwijs: Het tweetalig voortgezet onderwijs bleek een goede match voor onze tiener. Hij vond het heerlijk dat veel lessen in het Engels plaatsvonden, daar lag natuurlijk ook zijn kracht, en kon zo geleidelijk ook weer wennen aan het Nederlands. We hadden dat in het buitenland wel onderhouden, maar niet zodanig dat hij daarmee makkelijk zou kunnen instromen. (Teruggekeerd uit USA)
• Opnieuw wennen: Veel van onze vrienden, en ook mijn ouders, waren wel op vakantie in Europa geweest maar nooit voor langere tijd buiten Europa. Ze hoorden onze verhalen aan, maar konden zich er niet echt in verplaatsen. De interesse in 'dat rare ver-weg-land' was dan ook vrij snel weer weg, waardoor wij onze verhalen en ervaringen niet echt meer kwijt konden. We hebben bewust een netwerk van repats opgezocht, omdat zij zich wel herkenden. (Teruggekeerd uit Venezuela)
• Opnieuw wennen: Op de vestiging van ons bedrijf in Beijing heb ik een bijzondere tijd gehad. Ik was een soort centrale spil bij bezoek van buitenlandse delegaties, mocht overal aanschuiven, ontmoette bijzondere mensen uit China op hoog niveau. Terug in Nederland was ik eigenlijk weer één van de velen. Een bijzondere ervaring in China, maar na terugkeer moest ik flink wennen aan die andere status. (Teruggekeerd uit China)
• Bakens verzetten: Wij kijken voldaan terug op elf jaar leuke gasten ontvangen, wandelingen begeleiden en natuurlijk ook basaal werk. En willen ons guesthouse alleen maar verkopen, omdat we nu onze pensioendatum al ruim gepasseerd zijn en we ook van dat pensioen willen gaan genieten. (Teruggekeerd uit Duitsland)
• Culture shock: Al dat geklaag en gemopper hier in Nederland, bijvoorbeeld als men ergens even een paar minuten moet wachten. Nou, irriteerde ik me dan, moet je eens naar een overheidsinstantie gaan in de Filipijnen. Uren wachten in een lange rij met mensen is daar heel normaal, en geaccepteerd. Wat zit je nou te zeuren om die tien minuten! (Teruggekeerd uit de Filipijnen)
• Tot rust komen: Voor de eerste keer na 10 jaar reizen dacht ik aan alle moeite die continu verplaatsen met zich meebrengt, hoe ik altijd op mijn qui vive was geweest. Ik besefte dat reizen ook kan verzadigen, dat ik nooit echt aan leven was toegekomen omdat ik onderweg te hard bezig was geweest met overleven. Als ik terugdenk aan mijn reizen, zie ik iemand die rent, die haast heeft, weinig toeschietelijk is, doet wat ze wil en nergens bij wil horen. Nu ik mij met mijn vriend heb gesetteld in Frankrijk, komen we er eindelijk aan toe stapsgewijs tot rust te komen. (Wereldreis)
• Motivatie: Het bevalt ons hier nog prima. Maar we hebben ook altijd gezegd dat deze Duitsland-onderneming niet voor eeuwig zou zijn. Als er iemand langs komt die onze bed & breakfast wil overnemen, dan staan we daar positief tegenover. Alles is uiteindelijk te koop en dat biedt ons de ruimte voor een nieuw avontuur! (Duitsland)
• Motivatie: De keuze om definitief in Ijsland te blijven kon ik pas maken nadat ik eerst, met dochter maar zonder mijn man, was weggegaan. Terug naar Nederland. Ook al zagen we elkaar eens in de anderhalve maand: nu pas weet ik hoe het is om als gezin uit elkaar te worden getrokken. De glans van weer in Nederland zijn was er al snel af. Soms blijkt het dus goed om ergens even afstand van te nemen; letterlijk en figuurlijk. We kiezen nu bewuster, gezamenlijk, voor wonen en ondernemen in Ijsland. (Ijsland)
• Motivatie: Grote verschillen tussen de psychische effecten bij (r)emigratie van en naar Europa of van en naar een ander continent zijn er niet. Ik ken mensen die naar België verhuisden en zich daar net zo ontheemd voelden als anderen in Canada of Zuid-Afrika. Natuurlijk maakt het qua tijd, geld en energie wel wat uit; 'even' teruggaan vanuit een bestemming buiten Europa geeft extra druk. Maar het wispelturige van binnen Europa vaker en goedkoper heen & weer kunnen reizen kan het ook juist moelijker maken ergens te wortelen. (Coach)
• Voorbereiding: Na afwisselend in Nederland en buitenland te hebben gewoond, besloten we ons nu te gaan settelen in Nederland. Vrij snel hebben we ons aangemeld voor een online coachingstraject. In de gesprekken die we voerden (deels via Skype) werden we bewust gemaakt van de waarde van een gedegen voorbereiding op onze terugkeer; daarnaaast ging het concreet over netwerken, zelfinzicht, cv, relaties, etc. Mede hierdoor hadden we een relatief makkelijke 'landing' in Nederland. (Teruggekeerd uit Indonesië)
• Werk: Ik woon sinds 1980 in Spanje, maar de laatste jaren is de werkeloosheid sterk toegenomen. Ik heb in de afgelopen 4 jaar al 6 verschillende banen gehad op contractbasis van 6 maanden, nu zit ik weer zonder werk, en zonder uitkering. Ik overweeg vaak om terug te keren naar Nederland, maar ik ben de Nederlandse cultuur wel ontgroeid. Wat werk betreft maak ik me zorgen; het vinden van een baan in Nederland als 55-jarige die perfect Spaans spreekt maar is achtergebleven op het gebied van de Nederlandse taal zal ook niet makkelijk worden ... (Spanje)
• Regelgeving: Ik raad remigranten uit regio's buiten Europa die terug willen keren met een niet-Nederlandse partner vaak aan om (eerst) naar Duitsland te gaan. Je bent aan de grensstreek vlakbij Nederland en in Duitsland liggen veel bureaucratische regels simpeler dan in Nederland. Duitsland kent voor meereizende partners geen inburgeringscursus, en een lagere minimum inkomensgrens van de partner. In Duitsland kan je ook makkelijk huren in de vrije sector, zelfs als je geen baan hebt. En je kunt er makkelijk een baan vinden als geschoolde en ervaren Nederlander. Bovendien is er meer ruimte en natuur te vinden in Duitsland. Na een aantal maanden heb je je EU rechten opgebouwd, en kan je terug naar Nederland met je buitenlandse partner, als je dat nog zou willen. (Duitsland)
• Onderwijs & cursus: Ik had zeker in het begin moeite met de Nederlandse taal. Ik had continu de Spaanse variant in mijn hoofd, waardoor ik vaak ging hakkelen. Mensen interpreteerden dat als dat ik interessant wilde doen, wilde laten zien dat ik toch echt die bijzondere tijd in het buitenland had gewoond. Maar ik kwam simpelweg gewoon niet op de Nederlandse woorden. (Teruggekeerd uit Spanje)
• Gezondheid: Na een 4-jarig verblijf in Maleisië wil ik met mijn 3 kinderen terug verhuizen naar Nederland, vooral omdat mijn oudste zoon autisme heeft en hier in Maleisië nauwelijks goed geholpen kan worden. Mijn vrouw uit Maleisië is akkoord met dit idee en wil ook graag dat ik met mijn 3 kinderen in Nederland ga wonen. Zij blijft voolopig nog in Maleisië, maar zodra ik nieuwe huisvesting en werk heb geregeld gaan we aan de procedures beginnen om haar ook naar Nederland te halen. (Maleisië)
• Veiligheid: Ik woon al 23 jaar in Afrika, nu al een tijd in Zuid-Afrika. Ik zie hier momenteel geen veilige toekomst voor mijn dochter van inmiddels 15, dus overweeg sterk om terug te keren naar Nederland. We hebben allebei gelukkig een Nederlands paspoort. Maar als 49-jarige maak ik me veel zorgen over het vinden van werk. (Zuid-Afrika)
• Sociale voorzieningen: Terugkeren ervaarden wij, als hoogopgeleid gezin dat voor emigratie altijd hard werkte en belasting betaalde in Nederland, als pittig. Na maanden vergeefs werk zoeken en logeren bij vrienden klopten we aan bij de gemeente met een verzoek om tijdelijke hulp, een overbrugging om weer op eigen benen te kunnen staan. Kort gezegd: we werden nergens in geholpen, soms echt tegengewerkt en meerdere keren redelijk onbeschoft behandeld. (Teruggekeerd uit Tunesië)
• Sociale voorzieningen: Mijn man en ik wonen nu bijna een jaar op Curaçao. Helaas is onze droom in flinke duigen gevallen, we denken erover om terug te gaan naar Nederland. We hebben gelukkig nog een eigen huis in Nederland. Wel vragen we ons af of we een uitkering kunnen aanvragen, om vanuit daar weer werk te gaan zoeken. (Curaçao)
• Werk: Ik ben nu na een lang verblijf op de Antillen weer zes maanden terug in Nederland. Heb geen grote problemen ondervonden, werd bij de diverse regelzaken altijd netjes geholpen. Ik was vanuit de Antillen al aan het solliciteren bij Nederlandse werkgevers, met sollicitatiegesprekken via Skype. Had snel een baantje en klein appartement gevonden, had wat spaargeld om rond te kunnen komen, en kon vanuit die startsituatie een andere baan en groter appartement vinden. (Teruggekeerd uit de Antillen)